Алаш ақыны
Алмахан МҰХАМЕТҚАЛИҚЫЗЫ: Моншақ мұңды қаламыма жаныдым ...
Күн нұрының аулай алмай жарығын,
Моншақ мұңды қаламыма жаныдым.
Түнемеде көрпе астында күрсiнiп,
Мына тезек дүниеге налыдым.
Болат ЖЕТЕКБАЙ: Жоғалтқаным жолда қалып қойғандай, жалтақ-жалтақ қарай бердім артыма
Мен бүгін жылап отырмын.
Сағыныштан,
Сардаланы ойладым сағымы ұшқан,
Балалықты аңсадым алып-ұшқан,
Тағдырыма налыдым жаңылысқан.
Нүсіпбай Әбдірахым: Сезім өлген шақта өлең өледі ...
Ғажайыпқа сен мұны бала, мейлі, балама,
Тылсым сыр көп өмірде сыймайтұғын санаға.
Қарасазын сағынып, жырларындай ағылып,
Туған жердің тасына өніп шықты жан аға.
Құралай ОМАР: Жаныңның жұпары әр сөзден сезіліп ...
Жолымды бөгеді, білмеймін, неше ырым?
Өзіме тиді-ау қырсығым, кесірім.
Айтылмай не мұңым, не сырым,
Телефон көзімнің жасына тұншықты.
Дәурен БЕРІКҚАЖЫҰЛЫ: Көз жасыңа тазалық жоқ тең келер!
Ар бардай, арман бардай, тағдыр бардай,
Шіркін-ай, шілдедегі жаңбыр қандай!
Телміріп терезеге қарай берем
Біреулер өлең жазып қалдырғандай...
Әбубәкір ҚАЙРАН: ЕРАСЫЛ
Найманда жалпақ жатқан Қаракерей
Бақ қонған бір ел еді ана мерей.
Ақ малын алдыңа әкеп бата сұрар,
Мейманын төре демей, қара демей.
Әміре ӘРІН: Қырдан асып барады киік күндер...
Кәрі күн ерен қырағы,
Жанарға жасын жасырған.
Еуразия тұрағы –
Тұран жұрттың ғасырдан.
Несіпбек АЙТҰЛЫ: Сен де бір мұңлық, мен де бір мұңлық ...
Бөрітостаған, Бөрітостаған,
Жұмбағыңды айтшы, кәрі тас маған?
Таңырқасын деп жердегі пенде,
Аспаннан бәлкім пері тастаған.
Ықылас ОЖАЙ: Қария қыраттар сөйлейді күңіреніп ...
Бөкен жон, бөрте қыраттар астында
Шөптермен жабылған,
Ақсөңке сүйектер сөйлейді,
Не түйдік аруақтар зарынан?!
Медет Демежан: Көк бөрісін пір тұтқан бөлтірікпін
Көктүрікпін!
Көк бөрісін пір тұтқан бөлтірікпін,
Көк Тәңірге тәу етіп қол түріппін.
Көк пен Жерді меншіктеп, Қаған болып,
Азуымды көрсетіп от бүріктім!
Нұржан ӨМІРБАЕВ: Жек көрем, Уақыт, мен сені ...
Қазан соңы қатал қыстан хат келіп,
Қараторғай қалтырайды сап кеміп.
Қара ұлдарын жіберетін тезекке,
Қайран анам қолымызға қап беріп.
Құрбанәлі АМАНКЕЛДІҰЛЫ: Түндерге арттым терең ойдың салмағын ...
Жанарымда нұр ойнап, шаттық күлген,
Бойымнан арылмаған пәктік мүлдем.
Қайран менің,балалық балдай кезім,
Доп қуалап,шыбықты ат қып мінген.
Нұрлан МӘУКЕНҰЛЫ: Жоғалтып алған асылы, айрылғанда бiлiнер
Тiрiнiң қамын тiрi жер,
Тiрiлер бiрiн бiрi жер.
Тiрлiкте қашқан қадiрiң
Өлгенде ғана бiлiнер.
Алтыншапақ Хаутай: Сол күнді аңсап, жаным кейде жылайды...
Ғазалын шерттім, азабын шектім,
Сүйе де білдік, сүйікті ек.
Жүрегі жоқтың алдында кеттім,
Өзімнен-өзім биіктеп...
Əлия Іңкәрбек: Жанарымда жазулы еді жыр-қайғым ...
Такаппар Дүние,
Мені де көрші енді!
Шегір көздерден,
небір сөздерден тіктедім еңсемді.
Батық МӘЖИТҰЛЫ: Алапатқа қарсы айқай
Сұм соғыстың қайғы, азабы неткен көп?!
Қуратты ғой қырқаларды көкпеңбек.
Бір-біріне жалаңдатты қылышын,
Адамдардың көкірегін кек кернеп.
Темірхан МЕДЕТБЕК: Қазақтың тағдырын ойлап қарасаң, Өз-өзіңнен түршігіп, өз-өзіңнен тоңасың...
Оның өткен жолы да,
Бүгінгі жолы да,
Тіпті ертеңгі жолы да -
Тар жол тайғақ кешулі,
Боран мен борасын.
Асылан ТІЛЕГЕН: Жылады Ол жаңбырлардың атынан, Мені қанша жауратып
Алматы қазір өлең оқып тұр,
Өлең оқып тұр қар жайлы.
Өлеңге сұлу елең етіп тұр,
Енді ұғып тұр ол мəн-жайды.
Әйгерім ТҰРЛЫҚОЖА: Мен өзіңнің бұйырмас бақытыңмын, Сен өзгенің өртенген жалынысың...
Сенделген ой санамды қамшылады,
Білем, тағы керексіз жаншылады.
Нұржан ҚУАНТАЙҰЛЫ: ...Жұпар иiстi Сөз iздедiм
...Жұпар иiстi Сөз iздедiм.
– Табасың,
Жазғытұрым шыға кеп танауыңды жарғанда
Хош иiсi бұрқырап, –
дедi бiреу.
Оны күтiп кiм тұрат?..