Алаш ақыны
Жарас СӘРСЕК: Кеудемде жатыр менің намыс жылап...
Шарын мен Іле арасын
жайлаған шалқар даласың.
Сартоғай,
Ыстық суыммен
Ынтығым болып қаласың.
Ерлан ЖҮНІС: МӘҢГІЛІК ЕЛ. НАРАДУ
Бисмиллә, сәлем болсын Жаратқанға,
Күдіксіз құбылаға қаратқанға,
Ынтық қып кеш батқанда, таң атқанда,
Бойыма өмір нұрын таратқанға!
Бағдат МҮБӘРАК: Поэзия деген далада екен ғой, Қалада ондай өлең жоқ!
Кеудемді күмбірлеткен, күй ағын боп,
Сұлуға кетуші еді қиялым көп.
Үлбіреп өзі үзіліп түспесе егер,
Қыздарға аса менің зияным жоқ.
Мерей ҚАРТОВ: Ұлып-ұлып қайтайық айға қарап. Бөрі жортқан таулардың арасына!
Ұсақ тірлік
байлайды амал қанша,
Шаруа бітпес
жалғаннан жоғалғанша.
Жүр досым,
тауға шығып серуендейік.
Қалада қапас
ойға қамалғанша.
Жұлдыз БЕЙСЕК: Күзге ғашық қыз едім...
Күрең күннің көбі ұнап,
Қурап қалған шөбі ұнап,
Жылап өтер ме екенмін,
Жапырағымды төгіп ап.
Әскерхан АҚТАЙ: Сезім қылын шерте алмай алдыңда, Отыр бәлкім... жүрегі жоқ құлтемір...
Тізбектелген керуен күн көшердей,
Саған құшақ жаямын.
Селдетіп бір басылатын нөсердей,
Сезім сені аядым.
Гүлбақыт ҚАСЕН: Сезімнен қорқам... ғайып боп кетер қас-қағым
Домбырам қайда, сағыныш күйімді келтір,
Аңсатқан арман, сезімім, сүйініп кел, кір.
Қызықтың бәрі жастықта жалын ататын,
Бақыттың бәрі – өмірді сүюімде тұр...
Бақыттың бәрі – өмірдің биігінде тұр!
Мерген ТОҚСАНБАЙ: Мен сүйетін әнді айтып бер, өтінем, Гитараңның пернелерін жылатып
Ақындар! Сендер сезімге,
Лапылдап, лаулап жүз жандың.
Арманы едің кезінде,
Қолы жетпеген қыздардың.
Нұртас ТҰРҒАНБЕК: Әйнегінен сығалап жанарымның, Қарап тұрған секілді жүрегіме...
Жаным ол кез сезімге жаншылмаған,
Арманым да бар еді таусылмаған.
Тайым қалды мініске үйретілмей,
Қайың қалды қабығы аршылмаған.
Бектұрған ЛАҚАДЫЛ: Мен сені сағынғанда, Ағаштар да сағыныш жамылады...
Маған шабыт беріп еді, туған далам - боз далам,
Сол далада, әнім-асқар, жырым-жасын, бозборан.
Адамдықтың ескерткішін қалаймын-ау дегенше,
Қайта-қайта қастасымның қақпанына кез болам.
Ислам-Ғали Үркімбайұлы: Даланың қара жолынан, Сені іздеп жүрмін балалық
Бір ақын едім далалық,
Бола алмай қалған қалалық.
Даланың қара жолынан,
Сені іздеп жүрмін балалық.
Талапбек Тынысбек: Сағақ ойым сетінейді шылбырдан
Тәңірімнен енші алған төсін еміп,
Егілтесің ескіжұрт есіме еніп.
Кербестіге мінетін кекіл өріп,
Кербез күннің кетсемші көшіне еріп.
Келіс Рахымжанов: Ғашықпын өмір өзіңе, қайтейін оны жасырып
Әлем ғой бір-бір өздері
Жүректе айтқан сөздері.
Өтерміз жырлап сендерді
Қазақтың қара көздері.
Қалмаханбет МҰҚАМЕТҚАЛИ: Мойындап ендi отырмын, Мен сенi сүйген екенмiн!
Ара-жігін елестің,
Айыра біл, қарағым.
МЕН – Махамбет емеспін,
Қалмаханбет қанамын.
Ерғазы МАНАПҰЛЫ: Су аласың құдықтан, сумен бірге, Алып бара жатасың сезімімді.
Дырау қамшы бұзау тіс,
Бес қарудың бірі еді.
Дойырларға дырау-күш,
Кең даланың жүрегі.
Бекзат СМАДИЯР: Бұйра ақынның ең соңғы қарасындай, Қарап қапты Ертіс те мөлдіреумен…
Баяғыдай ұюшы еді жырға кім?!
Жырдың құны жұпарыңда біл, жаным.
Ұлы өлең ғой…
Аймалаған демімдей,
Сырғалықтан қытықтауы сырғаның.
Дәурен АЙМАНБЕТОВ: Фәни, Бақи арасы өлең. Өмір – Өлең...
Күндіз – ұйқы, түн – ояу,
Бұзылған күн тәртібі.
Айкезбе еттің, құдай-ау,
Ұйқымды ұрлау арқылы.
Айбол ИСЛАМҒАЛИЕВ: Қара аспанның қанатынан жұлдыз боп, Қасиетті, Қасиетті сөз ақсын!!!
Жылады тағы аспаным бүгін,
Аспаным өлең оқыды...
...Мен ол тамшыларды баспадым, гүлім,
Жаңбырдай өлең - жоқ ұлы!..
Әмірхан БАЛҚЫБЕК: Ақының боп аңырайын соңғы рет, Соңғы сөздi Тәңiрiмнен сұрап ап...
Белгілі ақын, сыншы, түркiтанушы, мифолог, білгір әдебиетші, адал азамат Әмірхан Жұмабекұлы Балқыбектен көз жазып қалғанымызға міне бір жылдың жүзі болыпты.