Алаш прозасы
Әбіш КЕКІЛБАЕВ: ШЫҢЫРАУ
Еңсеп ол күні бұл зымыранға енді қайтып түспейтінін білген жоқ. Шай ішіп шықты да ыстық қайта, құдықтың басына келді. Серіктері шайланып болғанша айналада шашырап жатқан шеген тастарды көрді.
Кәкімжан ҚАЗЫБАЕВ: НАЙЗАҒАЙДАЙ ЖАРҚЫЛДАП...
Күн шатыр-шұтыр күркіреп, найзағай жарқ еткенде, адам селк ете қалады ғой. Артынан қалың нөсер жауып ауа тазарғанда, тынысың кеңіп, бойыңа бір жігер бітеді.
Мұхтар МАҒАУИН: ҚҰМЫРСҚА-ҚЫРҒЫН
Баудың қақ төрі – шығыс беттегі сұрғылт тас дуалдың түбінде үлкен илеу бар екен. Орманның қоңыр құмырсқасы. Жылқышылар қосының шошақ шаңырағы кейіпті, дөп-дөңгелек, тізеден жоғары, сынық ши, тозған жаңқа, қабық па, жапырақ па, шіріген, көнерген ә
МҰХТАР МАҒАУИН: ЖАРМАҚ
Бұл ойқы-шойқы, шимай-шытырық жазбалар көпшілік жұрт үшін елеусіз, бәлкім мүлде белгісіз қаламгер, шын мәнінде бұрынғы-соңғы алаш руханиятындағы ең алып тұлғалардың бірі Иман Қазақбайдың архивінен табылды.