Сөйтіп «шақырылмаған қонақтың» аузына құм құйылды!
Өткенде Алматыдағы «Магнум» деген үлкен супермаркетке кіріп қалғаным бар. Сыр, колбаса бөлімінен бір өнімнің халалдығы туралы сатушыға қазақша сұрақ қойып едім, «Я не понимаю» дейді. Сұрағымды жай дауыспен қайталап тағы қойдым.
–Я же сказала, что ваш язык не знаю!
–Девішке, я на своей стране, на своей земле живу, и на своем, тем более на государственном языке говорю и пою. Вы не знаете мой язык?! Знашіт, Вам чужая моя земля, чужая моя страна?!.
–Нет, не чужая. Я родилась здесь в Казахстане! Живу здесь!
– Если Вам не чужая моя земля, не чужая моя страна, если хотите чтобы я поверил в это, тогда спойте, божалыста, гимн Казахстана! Если споете один куплет с припевом, я поверю в ваши слова и дам вам от своей пенсии 1000 тенге, если споете полностью я дам Вам 5000 тенге и всю жизнь буду считать вас родным!
– ?!.
Сатушы аузын ашып қалды. Мектепте Қазақстан әнұранын үйренбепті. Зейнетақым қалтамда қалды. Енді шаптыққан бәлені орнына қою керек қой:
–Дебішке, как то ученый Карл Маркс сказал: «Не знать языка страны проживания мөжіт: гость, идиот или оккупант». Вас отнести к идоту или оккупанту я не могу. Знашіт, вы – гость! Вы -гастарбайтер! И ведите себя соответственно, как пологается гостью!
– Я не гость, не гастарбайтер! Я... Я...
Сөйтіп «шақырылмаған қонақтың» аузына құм құйылды!
Марат Тоқашбаев
Facebook-тегі парақшасынан
