Қажет кезде өп-өтірік надан боп,
Бұл қазақты алдамаған адам жоқ.
Былш етпейтін өтірікті айтқанда
Абыз болып алды бүгін арам көп,
Аңыз болып алды бүгін сараң көп.
Өлең айтқан әншісі де алаяқ,
Жалпақ жұртты көрген емес сәл аяп.
Саясатты айтып сұңқылдайтын боп алды
Сайқымазақ та Астанадан сарай ап,
Күні кеше жұртта жүрген жалаяқ.
Байғұс халық баладай ғой, баладай,
Шапалақты ұрады кеп аямай.
(Күдігі жоқ тіпті титтей, ой Алла-ай!)
Өңшең итке қор болғаны есте жоқ,
Сорлап өткен ғұмырында аядай!
* * *
Көретіні кіл мазақ –
Әкесі жоқ ұл сияқты бұл қазақ!
Жаутаң-жаутаң қарайтұғын сөйлесе,
Көк ат мінген әрқайсысы бір қажап.
Арзан бөзге оранып,
Әруақтай сақал-шашы ағарып,
Оттан да ыстық отанында өзінің
Қайыршыдай жүреді ылғи қабарып.
Қағып қойып арқадан,
Тиын берсе – жұрттың бәрі мәрт оған.
Отаны жоқ опасыздың барлығы
Астанада жатыр түсіп шалқадан.
Бір бөлмені жалға алып,
Болар-болмас мәпақаны малданып,
Тәубе, тәубе деп қояды тағы да,
Тәуелсізбін деген сөзге алданып.
Көретіні кіл мазақ –
Әкесі жоқ ұл сияқты бұл қазақ!
Қажып жүріп, азып жүріп ертеңнен
Ертегідей күтетұғын бір ғажап.