Алматының жезөкшелері Абай көшесіне шығыпты (видео)
Сайтымыздың тұрақты оқырмандарының бірі хат жазыпты. Бей-жай қарай алмадық. Екі баланың әкесі екен.
«Ересек боп қалған ұлым, мектеп жасындағы қызым бар. Әкемін. Оларға өмірдің лас тұстарын көрсеткім келмейді. Әзір бала ғой. Саналары таза болсын. Бірақ, мына жайтқа шыдай алар емеспін…» деп жазыпты. Оқып көріңізші.
Түнгі 10-11-ден кейін бұл жерде жын-ойнақ басталады
Мен ше, мен сол маңайда тұрамын. Ұят. Кейде кештетіп бала-шағаңмен өтіп бара жатсаң Абай мен Тілендиев көшесінің бойындағы аялдамада қара суықта бөкселерін бұлтыңдатып, бұттарын жалтыратып әлгілер отырады. Жезөкшелер.
Әлгілердің жанында үймелеген адам. Құжынаған көлік. Түнгі 10-11-ден кейін бұл жерде жын-ойнақ басталады. Шөлдеген еркектер ақыл-есінен айырылып әркімнің қойнына жатып шыққан жезөкшелермен аймаласып тұрғаны…
Өзім де еркекпін ғой. Бірақ, әлгілердің деңгейіне түсіп көрмеген екенмін. Түспеймін де.
Бәрін қойшы. Түнімен жезөкшелер қонақтап шықтан әлгі аялдамадан таңертең менің қызым автобусқа отырып кетеді. Олар отырған орындықта отырады. Олар қақырынып — түкірінген, темекінің тұқылдарын лақтырған жерді менің қызым аяғымен басады. Айтпақшы, өткен жолы қызымды автобусқа отырғызып жатып шприц тауып алдым. «Бұл қайдан жатыр» деп таңғалғам жоқ. Қайдан жатқаны және қайдан келгені белгілі ғой.
Полиция байқамаған шығар…
Ал полиция ше? Осы арадан патрульдер жиі жүреді негізі. Бірақ, көрмейді. Әлде көргісі келмейді ме? Түсініксіз. Шын айтам, түсінбеймін. Бәлкім, байқамаған шығар. Байқар болса, баяғыда-ақ тырқыратып қуып жіберер ме еді? Бірақ, қалай байқамайды? Мүмкін емес қой?!
Бәлкім қазір дағдарыс шығар. Жезөкшелерге де жеңіл емес. Оларға да нан табу керек. Басқа жерге барсыншы. Басқа жерге кетсінші. Бұлар енді Абай көшесін былғамасыншы. Бұл көшенің де қадірін кетірмейік. Артында ұлы тұлғаның аты тұр ғой…
