«Саясат – сайқалдың ісі» де­ген­ді айтып жүрген адамдардың өзі сай­қал

Қалдыбек ҚҰРМАНӘЛІ, композитор, Ш.Қалдаяқов атындағы халықаралық ән фестивалі дирекциясының бас директоры, «Шәмші» журналының бас редакторы:

– «Қалдыбек–композитор, Қал­ды­бек – журналист, Қалдыбек – іскер аза­мат» деп ел-жұрт сізді танып, ба­ға­лай­ды. Десек те, сіздің илікпейтін қыр­сық­­ты­ғыңызды сөз етіп, қайран қалып жү­реді. Тік мінезіңізден таяқ жеген кез­де­ріңіз болды ма?
– Мінез – Алладан берілетін қасиет. Мен­­­­де ешқандай жасандылық жоқ. Анам­нан осын­дай боп туылғанмын. Меніңше, ең ба­­­қыт­ты адам – мінезін өзгертпеген адам. Не­­­­гізі, тамыры мықты, өзінің айтары бар адам еш уақытта мінезін өзгертпейді. Біз­­­­­де көбі, керісінше, мысалы, бастығына жал­­­­­таңдап, дос-жарандарының ығына жы­­­­­ғы­лып, би­лік­ке жа­­ғы­ну үшін белгілі бір жағ­­­­­­дай­­лар­­ға тә­уел­ді бо­лып, әйе­лінің қас-қа­­­­­б­а­­­­ғына қарап, мың құ­бы­лып жүретін­дер­­ді өз ба­­сым толық­қан­ды азамат деп қа­был­­­д­а­­­­­­май­­мын. Ондайлар біздің қоғамда же­­тіп-ар­­ты­ла­ды. Ал тік мі­не­зім­нің пай­дасы бол­­­­­­ма­­­са, зия­нын көр­ген емес­пін.
– Теледидарды қосып қалсаң – Қал­ды­­­бек, радионы басып қалсаң –Қал­ды­­бек, газет-жур­налды ашып қалсаң – Қал­­дыбек... Әри­не, өнер адамына көп­­­­шіл болу керек шығар, дегенмен үне­­­­мі ел ал­дын­да жү­ру­ді жақсы кө­ре­тін сияқ­тысыз...
– Менің анам 12 перзент көтерген. Қа­зір дүниеде бары сегізбіз – алты ұл, екі қыз. Мен сегізінші ұлмын. Жалпы, біздің от­ба­сымызда үндемей қалатын адам жоқ. Өзім бала күнімнен белсенді болып, әді­лет­сіз­дікке қарсы тұрып өстім. Содан бар­лық жерде бірінші болуға талпындым. Егер де мен өнерден басқа салада, мысалы құ­ры­лыста, бизнесте, саясатта жүрсем, бә­рі­бір Алла берген бар мүмкіндікті пайдалана оты­­рып, өз биігіме көтерілер едім. Мен етік­­ші болсам да мықты етікші болар едім. Бұл мақ­­тан­­шақ­тық, атақ­құ­мар­лық­тан емес, бұл – бой­­да­­ғы ішкі қуат, күш-жі­гер­ден. Мы­­са­лы, Құ­­дай бір адам­ға бар өнерді үйіп-тө­гіп береді. Ол өте керемет данышпан бо­­­­луы мүм­кін. Алай­да өзінің өнерін на­си­хат­­­­тап, жұртқа жеткізуге келгенде енжар. Бі­­­­­рақ мі­не­зі­нің жоқ­ты­ғы­нан көп­те­ген игі­лік­­­­тер­­ден құралақан қалып жүреді. Ал та­­лан­­­­ты­­на тоқмейілсіп, оны ары қарай на­си­­хат­­тап, жетілдіріп дамытқысы келмейтін адам – ақымақ. Алла тағала маған та­лант­пен қоса, ұйымдастырушылық қабілет пен бел­­­сен­ді­лікті беріпті. Неге па­й­да­лан­бас­қа?!
– Сіз кез келген нәрсеге сыни көз­қа­рас­­­пен қарайсыз. Қашан да дау-да­май­­­дың, қайшыласқан пікірталас­тар­дың бел ортасында жүресіз. Таби­ға­ты­ңыз­­дан сондайсыз ба, әлде бұл ән­ше­йін имидж бе?
– Адам сөйлеймін деп сөйлемейді. Бая­ғы­да бір жиында ғалым Әлкей Мар­ғұ­лан қазақтың арғы-бергі тарихын айтып ке­ле жатып әдебиет жайында ұзақ ой тол­ғап­­ты. Сонда Мұхтар Әуезов: «Әлеке, сіз әде­­биетке ұзағырақ кетіп қалған сияқ­ты­сыз, өз салаңыздың жайын айтпайсыз ба?» – десе, Әлекең: «Көп білетін адам көп сөй­­лей­ді. Менің білетінім көп, соның бәрін айт­­­қым келеді», – деп жауап берген екен. Мен бәрін көріп, білдім деп айта ал­май­мын, бірақ айтқым келетін дүниелерім бар­­­­шылық. Мен «Құдай берген талантыма ға­­на сүйеніп, жазуымды жазып, әнімді шы­­­ға­рып қана жүрсем болды. Ұлт пен жер мә­­­се­­­­ле­сі, тіл мен дін мәселесі, басқа да қо­ғам­­­дық-саяси проблемалар – менің ай­на­лы­­са­­тын шаруам емес» дейтіндердің қа­та­ры­­­нан емес­пін. Де­ген­мен мұндай жандарға өк­­­пе­­­леуге де бол­май­ды. Дең­гейі сол болса қай­­те­сіз. Ал менің өнерімнен басқа да қа­рым-қа­бі­летім болса, түрлі қайшылықтарда өз пі­кі­рімді дәлелдеп шығуға мүмкіндігім бол­­са – неге үндемей қалуым керек? Мен өнер­­дегі кейбір ағаларым мен інілерім се­кіл­­ді «үйім жоқ, күйім жоқ, маған атақ бе­рің­­дер» деп ешқашан көп алдында жеке ба­сым­ның проблемасын қозғаған емеспін. Пә­­лен жыл бойы Алматыда қаңғырып, Кең­­сай­да қонып жүрген кезімде де ақи­қат­қа арашашы болуға ұмтылдым. Ал ме­нің кей­бір ақын бауырларым: «Мен әде­биет үшін денсаулығымды құрттым, егер ма­­ған үй берсе, мен бұдан да күшті шы­ғар­­ма жазар едім» дегенді айтады. Ал ел мұ­­ңын жоқ­тай­тын көп аға­ла­рым­ның өз мұ­ңын айтқанда етектері жасқа толып ке­теді. Мені осы күнге жеткізген – ең бірінші өне­рім, алға қойған мақсатым мен үкілеген үмі­тім. Осы тұрғыдан алғанда биліктің көзі со­қыр емес екен әйтеуір. Қазір, құдайға шү­кір, үй-жайым бар, бала-шағалымын. Ал бір жерде өткір сын айтып, ашық пі­кірім­ді білдіріп, ойымды тура айтып жүрген бол­сам, ол ең алдымен менің ұлттық мүдде үшін күрескім келетіндігінен. Мен ешқашан сөз айтар мінбер іздемеймін, мені жұрт өз­де­рі шақырады. Бірақ тыңдар құлақ бол­ма­са, мен де сөзімді зая қылмаймын.
– Баяғыда бір ағамыздың «Қал­ды­бек­ті ел анау дейді, мынау дейді, бірақ оның айтқандарының көбі саяси мә­лім­деме сияқты» дегенін естігеніміз бар еді. Танымал адамдар түбінде сая­сатпен айналысып кетіп жатады. Әсі­ре­се, өнер адамдары. Жалпы, өнер ада­мының саясатпен айналысқанына қа­лай қарайсыз?
– Өнер адамдары саясатпен ай­на­лыс­па­с­ын деген заң жоқ. Жалпы, саясатпен кім айналысуы керек: инженер ме, ме­тал­лург па, құрылысшы ма? Қазіргі би­лік­тегі­лер­дің барлығының мамандығы саясаткер емес қой. Дегенмен бұған біржақты қа­рау­ға болмайды. «Өлеңге әркімнің-ақ бар та­ласы» дегендей, саясатқа да әркімнің та­ла­сы бар. Ал «саясат – сайқалдың ісі» де­ген­ді айтып жүрген адамдардың өзі сай­қал. Егер де сенің бойыңда ұлтқа деген сү­­йіс­­пеншілігің болса, елді көркейтуге бай­ла­­­нысты нақты іс-жоспарың, ұтымды ой­ла­­рың бол­са, неге биік мінберге ұм­тыл­мас­­қа, неге сая­сат­пен айналыспасқа?! Өкі­ніш­­ке қарай, сая­сат­тың басы-қасында жүр­­ген кейбір ат­қа­мі­нер­лер белгілі өнер адам­­­­да­рын өз­де­рі­нің саяси ұпайларын ұл­ғай­­ту үшін пайдаланады.
– Әсіресе, сайлау сияқты науқан ке­зін­­де дейсіз ғой...
– Осыған байланысты мынадай бір қы­зық әңгіме бар. Бірде біреу «Терісқақпай» әзіл-сықақ театрының кезіндегі жетекшісі, ак­­тер Асқар Наймантаевтан «Соңғы кез­де­рі сіз­дер ел алдына шығуды қойдыңыздар, эфир­­лерден де көрінбей кеттіңіздер ғой», – деп сұрапты. Сонда ол: «Биыл сайлау бол­­май кетті», – деп жауап қайырыпты. Әл­гі кі­сі: «Немене, депутаттықа түсейін деп жүр­сің бе?» – деп қайыра сұрапты. «Сайлау жа­­­­­қын­­даған­да депутаттар өздері шақыра­ды», – де­ген екен Асқар.
– Қоғамның қандай да бір қысыл­таяң кезеңдері болмасын, жеке бас қай­ғысынан гөрі ұлттық мүддені, елдік мақ­сат­ты алға қоятын тұлғалы аза­мат­тар болған. Сіздіңше, бұл мәселе қа­зір­гі қоғамда қалай көрініс табуда?
– Кез келген мемлекеттің, ұлттың өсіп-өр­к­ен­де­уіне оның әрбір азаматы кішкене болса да өз үлесін қосады, бірақ ұлтты алға сүй­рейтін жеке тұлғалар ғана. Әр заман, әр ғасыр осындай тұлғаларды тудырумен қо­са, олардың балағынан тартатындар мен ел үшін қызмет етуге мүмкіндік бер­мей­тін­дерді де қоса тудырады. Әйтсе де бұл – заңдылық. Егер де жер бетіндегі адам­­дардың барлығы «гуманный» болса, бү­кіл қазақ бір-біріне «сіз» деп сөйлейтін бол­са, мен жынданып кетер едім. Сол сияқ­ты бір ғана нотада тұрып, бір сарынды ыр­ғақпен ән айту мүмкін емес. Бірқалыпты тір­­шілік адамды тез жалықтырып жібереді. Жыл­­­дың ауыспалы төрт мезгілі болатыны сияқ­­ты адамдардың да қасиеті ашылып тұ­руы шарт. Десек те, көптеген зиялы, бі­лімді­ деген адамдардың өздері елдің сөзін сөйлеуге келгенде тартыншақтап қалып жа­тады. Сондықтан да жаңағы айтып өт­кеніміздей, «саясатта нем бар, онымен саяс­аткерлер айналыссын» деген нем­құ­рай­­дыл­ық – меңіреу адамдарға ғана тән. Бұл неден дейсіз ғой? Бұл ұлт мүддесінен гөрі­ ­жеке бастың қамын күйттеуден. Мы­салы, бір зиялы, ықпалы бар дейтін тұлғаға әйе­лі немесе басқа да жақын туысы «әй, не­ң бар сол жерде, ол сенсіз де айтылатын нәр­­се, басқалар сөйлесін. Баламыз оқуға тү­­с­ейін деп, қызымыздың қызметі өсейін деп тұрғанда кесірі тиіп кетер. Үй ала ал­май қаласың» дегендей бірдемелерді ай­тып басып тастайды. Міне, осылайша, өзін­­­дік мені жоқ талай тұлғалар елге пай­да­­­сын ти­гізе алмай жүр. Мен кейде мұндай кер­­тартпа адамдарды аяймын. Ал ұлт үшін аян­­бай еңбек етіп, барын берген тұл­ға­лар­ды қашанда үлгі тұтып жүремін. Мысалы, дү­­­н­ие­ден өтіп кеткен Өзбекәлі Жәнібеков, Ке­­­ңес Нұрпейісов ағаларым қазаққа қан­ша­­ма нәрсе беріп кетті. Бүгінде кейбір тіз­гін ұстаған ағаларым маған «Қалдыбек, се­­нің мықты ойларың бар, пікірлерің де орын­ды. Бірақ сен қызбалыққа салынба, сөз­дерің пәленше мен түгеншеге тиіп кет­пе­сін. Ендігі жерде мына мәселені айт­саң болады», – деп өтірік мақтап, қолқа са­лады. Сонда мен, «Қажетті мәселені неге өз­­де­­рі­ңіз қозғап, айтпайсыздар?», – де­сем, құ­лағыма ақырын сыбырлап: «Шы­ра­­ғым, мұны бізге айтуға болмайды, айта ал­­май­­мыз да», – дейді ұялмай.
– Сонда бүгінгі қазақ зиялылары деп кімдерді тануға болады?
– Баяғыда біреулер зиялы қауымды «зиянды қауым» деп жазды. Жалпы, біздің қазақ зиялы деп кімдерді таниды өзі?. Зия­лы деп оқыған адамды айтамыз ба, әл­де ла­уа­зымды қызметі бар кісіні айтамыз ба? Не­месе оқымаған, бірақ өмірден көріп-түй­гені мол, бүкіл бір ауыл-аймақты ұйы­тып отырған көнекөз қарияны айтамыз ба, бол­маса атақ-абыройы жетерлік жазу­шы­ны айтамыз ба – ол жағын ешкім тап бас­ып ай­та алмас. Дегенмен «бізде зиялы қауым жоқ» деп айта алмаймыз. Олай десек, өз ұл­ты­мызды жоққа шығарған боп қаламыз. Ел­дің қаймақтары болып саналатын зиялы қа­уым өкілдерін екі топқа бөліп қа­рас­тыруға болады. Біріншісіне – өте білімді, қа­жет тұста ұлттың сөзін сөйлеуге бар және өз сөзін ісімен дәлелдей алатын, басымды бә­леге тығам деп қорықпайтын азамат тұл­ға­ларды, екіншісіне – білімділігінен бас­­қа осы қасиеттерге қарама-қарсы қа­сиет­­ке ие адамдарды жатқызуға болады. Бү­гін­­гі зиялылардың шамамен 90 пайызын осы екін­ші топқа жатқызуға болады. Әйтсе де бұ­лар­ды да кінәлай алмайсың. Олардың бо­йын­да мықтыларға тән ерік-жігер, өжет­ті­лік бол­маса, ұсақ-түйек пендешілігі ба­­cым тұрса, не дау айтуға болады? Шын­дап келгенде, ұлттың маңдайына біт­кен зия­лылар өздеріне зияны тиіп кетсе де ұлт­тың сөзін сөйлемесе ауырып қалуы мүм­­кін. Ондайлар бізде көп емес. 10-ақ па­­йыз. Сондықтан да қазіргі қазақты алға сүй­­реу үшін 90 пайызды құрайтын тоғышар зия­­лылар, титтей де болса пендешіліктерін жо­­йып, әлгі қалған 10 пайыз күрескер зия­лы­ларға іштей болса да болысып, тілекші бо­­л­уы қажет. Мұның өзі үлкен сауап болар еді. Бірақ өз биігіне жетіп, «елдің атын шы­ғар­ған зиялы» деп жүрген кісілер кү­­рес­кер емес.
Негізі, қазақ халқы біреудің айтқанынан гө­­рі іс­те­ге­ні­не қарап бой түзейтін халық. Мы­­са­­лы, бір ақын өкі­­мет­­тен үй алып­ты де­се, басқалары екін­ші­сіне «ей, сен де ақынсың ғой, әре­кет жасамайсың ба» дейді. Со­дан кейін ғана барып әлгі бай­ғұс құжаттарын жинастырып, бас­паналы болуға әрекет ете бас­тай­ды. Біреу кітабын шы­ғар­са, соған қарап бас­қа­ла­ры да шы­ға­ра бастайды. Бі­рақ бұл мәселеде тек жақ­­сы­­лық­­ты көру арқылы ғана же­тіс­тік­тер­­ге қол жеткізу керек.
– «Айтылған сөз – атылған оқ» де­мек­­ші, айтқандарыңыз өзіне тиіп кет­кен кісілер тарапынан, тіпті қауіпсіздік са­­ла­­сы­ның адамдары тарапынан сын-ес­­керт­­пе­лер алған емессіз бе?
– Әдетте белгілі бір мәселелерге бай­ла­­нысты телеарналар мен басылымдарда ашық пікір білдіргеннен кейін маған Қа­уіп­­сіздік комитетінің адамдары келіп «әң­гі­ме» айтады, әр сөзіме мән бергендей ас­тын сызып отырып ескерту жасайды. Бірде мен оларға «тіл, жер, дін мәселесі ұлттық, мем­­лекеттік қауіпсіздік тұрғысынан қор­ға­ла ма?» дедім. Олар «әрине» деді. «Егер мен тілімді, жерімді, дінімді қорғап сөз айт­­сам, онда тұрған бұрыс не бар? Сен­дер­дің айлық алып атқаратын жұ­мыс­та­рың­ды мен тегін істеп жүрмін ғой?» – де­дім сосын. Айналып келгенде, мемлекеттің қа­уіп­­сіздігін, тілімізді, жерімізді, дінімізді қор­ғайтын сол қауіпсіздік саласының ма­ман­дары емес пе?
– Өзіңіз өнер адамысыз, жур­налис­ті­гі­ңіз және бар. Бір ауыз сөзге сый­май­­тын ойларыңыз болса, неге мақа­ла­лар жазып, кітап шығармайсыз?
– Бүгінде Шәмші туралы үлкен зерттеу еңбек жазу үстіндемін. Ғылыми жетекшім – академик Ғарифолла Есім ағамыз. Менің бұл зерттеуім Шәмші туралы жазылған тұң­ғыш ғылыми жұмыс болмақ. Қазіргі уа­қыт­та өзімнің көрген-түйгендерімді бір жү­йеге келтіріп, екі кітап жазуға дайындық үс­ті­н­де­мін. Онда менің өмірімде ерекше орын алған оқиғалар туралы, маған ша­па­ға­ты тиген тұлғалар туралы, ұлтын ой­лай­тын азаматтардан алған жақсы қа­сиетт­ер­дің әсері хақында баяндалмақ. Кітаптың ке­йіп­­керлері бүгінде дүниеден өткен За­ман­бек Нұрқаділов, Алтынбек Сәрсенбаев, Мә­дина Ералиева, Бекзат Сат­тар­ха­нов­тар­дан бастап қазірде көзі тірі тұлғалы аға­ла­рым болмақ. Бірінші кітабым өнер адам­да­ры туралы болса, екінші кітабымда бү­гін­гі қоғамдық-саяси өмірге деген өз көз­қа­ра­сым­ды ашып жазғым келеді. Мұндағы ойым – елге сырымды айта отырып, осы уа­қыт­қа де­йін не істеп, не қойдым дегендей өзі­ме өзім есеп беру.
– Талантты бағалаудың өлшемі бар ма?
– Бірде Жазушылар одағында кезекті әде­би жиын өтіп жатты. Сонда бәрі жа­бы­лып, тұңғыш жинағы шыққан бір жас ақын­ды быт-шытын шығарып сынап жат­ты. Айтатындары «неге сен жақсы өлең жаз­байсың» дегенге саяды. Әлгі ақын жі­гіт­ті аяп кеттім де, мінберге шығып «Ай­на­ла­йын, ағалар, неге сіздер бұл ақыннан мүм­кін емес нәрсені талап етесіздер? Оның бо­йына Құдайдың берген таланты сол-ақ бол­са қайтесіңдер? Соншама не үшін ақ тер-көк тер боласыздар? Сонда ол жақсы өлең жазғысы келмей жүр дейсіздер ме, мық­ты ақын болғысы келмей жүр дей­сіз­дер ме? Алланың берген мүмкіндігінен асып, ешкім артық ештеңе тудыра алмайды емес пе?! Бұл кінәлауларыңыз орынсыз» де­ген­ді айттым. Отырғандардың аузына құм құйылғандай болды. Сонда мен 23 жастағы жігіт екенмін. Ал енді бұл мә­с­еленің тағы бір екінші жағы бар. Мы­салы, біреу ақындыққа, суретшілікке, ән­ші­лік­ке немесе басқа да өнерге мықты қар­қын­мен келеді де, кейіннен болдым-толдым дегендей өз деңгейін тым болмаса ұстап қала алмай жатады. Міне, сондай кездерде «сен кезінде мықты шығармалар тудырып едің ғой, сенің талантың биік еді ғой, енді неге жақсы дүниелер тудыр­май­сың» деп жанашырлықпен айтуға болады. Демек, мұндай дарындар Құдайдың бер­ген зор мүмкіндіктерін пайдалана ал­май­ды, талант­тарын еңбекпен ұштастыра ал­май­ды де­ген сөз. Мысалы, мұндай уәжді «Сен кере­мет әнші едің ғой. Депутаттық ман­сап­қа бола неге өнерден алыстап кет­тің» деп Бек­болат Тілеухановқа айтуға бо­ла­ды. Ол ұлтына әнші Бекболат ретінде ұшан-теңіз қыз­мет етер еді. Кейде мен «шір­кін-ай, Бек­болаттың шексіз талантын ма­ған берсе ғой» деп ойлаймын...
– Жақында телеарналардың бірінде бол­­ған тартыста бір ағамыз «Қалдыбек ком­­позитор емес, ол жай ғана ме­ло­дист, ары кетсе, әуесқой сазгер ғана. Оның музыкалық білімі жоқ» дегенді ай­­тып қа­лып еді. Бұған не дейсіз?
– Бүкіл ел болып айтатындай керемет ән тудыра алмаған адам симфония, опера сияқ­ты мықты дүниелерді шығара алады деп өз басым сенбеймін. Мысалы, мақала жа­за алмаған адам жазушы бола алмайды, жа­ры­тып әңгіме жаза алмаған адам роман жа­за алмайды. Сол сияқты мені «самозва­нец, мелодист» деп іштарлықпен кемсітіп жүр­ген «композитор» ағаларымның ел білетін бір әні де жоқ. Олардың айыр­ма­шы­лы­ғы – арнайы музыкалық бі­лім ал­ған­дық­тарында ғана. Ары кетсе, табақтай дип­лом­дары бар. Мен ешбір қазақтан «ме­ні композитор деп атаңдар» деп сұ­ра­ған емеспін. Азды-көпті шығарған ән­де­рім­ді жұрт жақсы қабылдап, мойындап жат­са, қолпаштап, құрметтеп жатса, мен кі­нә­лі емеспін ғой. Олар одан да қаптап кет­кен дүбәра әндерге неге шүйлікпейді? Бұл енді – пендешілік. Бірақ мен бұған бас ауырт­қым келмейді. Өйткені бәрі өтпелі. Бір кездері бар қазақ жаппай қытайдың ар­зан аяқкиімдерін киюге мәжбүр болды емес пе? Сонда өмірбақи осылай боп қа­ла­тындай үрейлендік. Қазір ел эко­но­ми­ка­сы түзеліп келеді емес пе?! Сол сияқты на­шар әндердің де дәуірі өтеді де, тәуір дү­ние­лер қалады. Сондықтан да мен мынау өт­пелі дүниеде ешкімнің атақ-абыройына жар­ма­сып өмір сүргім келмейді.
– Алдағы 30 мамыр күні Республика са­ра­йы­н­да ән кешіңіз өтейін деп жатыр екен. Шығармашылық қадам­дары­ңызға сәттілік тілейміз. Айтыңызшы, жал­пы, өнер кештеріне, концерттерге қан­дай адам­дар барады?
– Әр концерттің өз көрермені бар. Жал­пы біздің халық өнерге құрметпен қарайды. Ал бірде-бір шенеунік концертке арнайы би­лет сатып алып барған емес. Оларға ша­қы­ру билетін берсең де, келе қоймайды. Со­дан Республика сарайына жиналатын 3000 адамды емес, әлгі үш шенеунікті кү­тіп отырасың. Олардың кейбіреуі кон­цер­ті­ңе келгеннің өзінде басында бір көрінеді де, артынша жоқ болып кетеді. Сосын «олар ел қамы үшін қызметтен қолы тимей, Ел­басы тапсырмасын орындаумен шап­қы­лап жүрген шығар» деп ойласаң, кейін алаң­сыз бильярд ойнап, бір жерде көңіл кө­те­ріп жүргенін естисің. Демек, менің шы­ғар­ма­шылығымды түсінуге он­дай­лар­дың өресі жете қоймас. Мәдениет пен өнер­ге деген осындай көзқарастың қа­лып­та­суы осы саладағы кадр мәселесінің дұ­рыс жолға қойылмағандығынан. Бұл мә­се­ле басқа салаға да қатысты. Осы тұр­ғы­дан алғанда, белгілі саланы дамыту үшін он­дағы білікті кадрлар тұрақтылығын қам­та­масыз ету керек. Әкімдер мен ми­нистр­лер­ді қайта-қайта ауыстыра бергеннен еш­қан­дай істің нәтижесі шықпайды. Мен би­лік­ке сын айтып отырғаным жоқ. Бұл ме­нің өнер адамы ретінде, азамат ретінде ай­тып отырған, жақсы болсын деген сыңайдағы жеке пікірім.

Алашқа айтар датым!
Мен билікте де, оппозицияда да болған емеспін. Әлдекімдердей жоғары жақтың тап­сырмасымен немесе оппозицияның дайындауымен сөз айтып жүрген адам емес­пін. Мен – өзінің айтар ой-пікірі бар жеке мемлекетпін! Дегенмен әрбір қатардағы аза­маттар, ең бастысы ұлтқа қандай пайда келтіруге болады, соны ойланса деймін. Меніңше, егер де барлық деңгейдегі атқамінер шенеуніктер, биліктегі лауазымды азаматтар өздеріне тиесілі міндеттемелерді үтір-нүктесіне дейін, титтей де шашау шы­ғар­май, дәлме-дәл, нақты атқаратын болса, онда оппозицияға жұмыс қалмас еді. Де­мек, биліктің қандай да бір атқарған шаруаларында ылғи да бос кеңістік қалып қояды. Осын­дай осал тұста ұрымтал сәтті пайдаланып, саяси ұпай жинайтындар да арамызда өріп жүр. Елде бәрі жақсы болса шулап неміз бар? Мен де тып-тыныш әнімді жазып, кон­цер­тімді қойып жүре бермеймін бе?! Сайып келгенде, оппозицияға жұмыс тауып бе­ріп отырған биліктің өзі. Мүмкін, бұл саяси ойын ғана шығар. Бірақ ойыннан өрт шы­ғатынын естен шығармағанымыз дұрыс. Бүгін қазақ 67 пайызға жеттік. Енді біраз жыл­да 80, 90 пайызға да жетерміз. Ендігі кезекте сол кезде не істейтінімізді, қандай ру­лық емес ұлттық мемлекет құратынымызды осы сәттен бастап ойласуымыз керек.

Автор
Последние статьи автора
Назван точный исход матча КХЛ "Барыс" - "Салават Юлаев"
Кадрлық резерв. Ол қай жағдайда компанияны құтқарады, ал қашан қызметкерлерге теріс ықпал етеді?
Цифра
50
50 км/ч – именно с такой средней скоростью промчался вчера по афинской трассе Вячеслав Екимов

50 км/ч – именно с такой средней скоростью промчался вчера по афинской трассе Вячеслав Екимов, чтобы завоевать серебро в велогонке с раздельным стартом.
1900
Году

Бокс был узаконен как вид спорта
2,5
ГРАММА

Масса мячика для игры в настольный теннис
5
Олимпийских колец

символизируют единство пяти континентов, хотя ни одно из них не является символом какого-то конкретного континента. Цвета колец — синий, красный, желтый, зеленый, черный, — были выбраны, как наиболее часто встречающиеся на флагах государств мира.
130
км/час

С такой скоростью летит мяч, после удара профессионального волейболиста