Қоғамдық көлікке мінсем, бәзбіреулер ақшасын беріп, түсіп жатыр, топырлағанның ішінен қайда беріп жатқанын көрмей біраз қиналдым. Сөйтсем, 10 жастан енді асқан кішкентай қыз екен жолақысын жинап отырған. Қаршадайынан қызметке жегілгеніне қарап, күрсінесің, «Жоқтық не жегізбейді, тоқтық не дегізбейді» деген сөз тағы есіңе түседі.
Әдейі тиынымды емес, ірілеу ақша бердім. Қалдық ақшаны қатесіз қайтарды. Содан сөзге тарттым, мектептен бос уақытында әкесіне көмектесетінін, беліндегі сөмкесіне түскен тиын-тебеннің бірін қалдырмай әкесіне ұстататынын айтты. Сабағын сұрасам, бұнысымен қоймай бәрін беске оқиды екен. Бірақ… иә, бірақ деген тағы бар… Біз мектепке барған 98-99 жылдары «сабақтың бәрін беске оқысаң, адам боласың» деген идеология сайрап тұратын санамызда. БІРАҚ, қазір олай емес қой…
Осы қызметінің орнына фольклорды жаттаса, шахматты, тілді, болмаса биді, бір спортты не бір аспапты үйренсе, анағұрлым АДАМ БОЛар ма еді, кім білсін…?
Айдана Шотбайқызы
Facebook-тегі парақшасынан