Бір күні үйде ешкім жоқта онымен бірге төсекте жатып анама ұсталып қалдым
Мен онымен танысқан кезімде 14 жаста едім. Әрине орта мектепте оқып жүргем. Ал оның жасын сіз сұрамай-ақ қойыңыз. Оның өзімді қайда жеткізетінін біле тұра мен оған құмарта бастадым. Біз бірге өмір сүре бастағанда басқалар маған «Әлі өте жассың ғой!» деп сөгуші еді. Ал мен бұл қатынасымызға жас айырмашылығы немесе менің жастығым сонша әсер етпейді деп ойлап жүрдім. Алғашында онымен кездесіп жүргенім туралы құпия сырымды санаулы достарыма ғана аштым. Ал үйдегілерге ешбір сезік алдырмадым.
Біз алғашында адамдардың көзінен таса жерлерде анда-санда ғана кездесіп жүрдік. Соңында жиі-жиі кездесетін болдық. Иә, оны мен жақсы көруші едім. Десе де «бізді қосақтап байлап қойған жоқ қой, жалыққан кезімде тастап жүре беремін» деп ойлайтынмын.
Үйдегілерден, әсіресе анамнан қатты жасырдым. Бірақ бір күні үйде ешкім жоқта онымен бірге төсекте жатып анама ұсталып қалдым. Анам ұрыспады, ұрмады, тиіспеді де, тек бірталай ақыл-кеңестер айтты. Сол кезде «Онымен бірге болуыма бөгет жасамаңызшы», -деп анамнан жылап отырып өтіндім. Бірақ бірнеше жыл өткенде мен оған соншалықты беріліп кеткенімді өзім де аңғармай қалыппын.
Ол үшін өзімнің ешбір қызықты емес екенімді біліп жүрсем де мен оған барлығын арнадым. Ол маған жалған бақыт ғана сыйлайтын. Ал мен ол үшін кейде біреулермен жамандасып, біреулерден сөз естіп, содан болып ауруға да шалдыға бастаған едім. Басында оны жақсы көрсем де соңында одан қашқалақтап, кейде оны жек көретінмін. Бірге болуды тілемесем де ол үнемі менімен бірге жүруші еді. Кейде оны өзім іздеп жүріп тауып алып, тапқан кезде қуана–қуана кездесуші едім.
Соның кесірінен үйдегілерге де жаманатты болдым. Достарымның да көбі оны жек көретін. Кейде менің өзім де оның қолыма, саусақтарыма, алақаныма, киіміме, шашыма сіңіп қалған иісінен тыжырынатынмын.
Ернім тиген сайын ол менің ішкі құрылысымнан бір нәрсені суырып алып кететін. Ол уақыт өткен сайын маған үнемі өңейіп, жасарып кездесетін болды. Ал мен күн санап әлсіреуде едім.... Бірақ айырылыса алмай жүрдім. Жалпы бірнеше рет айырылысып та көрдім, бірақ қайта кездесіп қалғанымызда сағынысып көрісетінбіз. Ол жоқ кездерде оңаша жалғыз қалу маған аса қиын еді. Бір орында отыра алмай тырнағымды тістелеп, кейде шемішке шағып тыпыршитынмын. Одан көп уақыт айырылысып екі бөлек жүрген кездерімде мен салмақ қоса бастаған кездерім де болды. Мүмкін, сіз сенбейтін шығарсыз, бірақ ол қазір де жанымда отыр. Енді сіздердің алдарыңызда одан айырылысып құтыламын деп ант етейін: «Немесе ол мені жоқ қылады, немесе мен темекіні тастаймын!»
Амантай Тойшыбайұлы
Фейсбуктегі парақшасынан
