Әкелер-ау, не болып барасыңдар?

 Үшінші сыныпта оқитын ұлымның апайы жиналысқа шақырды. Бұл жолы өзгеше жиналыс. Тек қана әкелер келсін деген тапсырма бар. Мектепке барсам он бес әке келіп отыр екен. Көп жиналыпты жақсы ғой деп ойладым. Сөйтсем мектеп бойынша үшінші сыныптар бесеу болатын. Сол жүз жирма бес оқушыдан жиналған он бес адам екен.
Завуч сөйледі, сынып жетекшілері сөйледі. Сөз әкелерге де берілді. Жалпы отбасыдағы әкенің орны туралы сөз болды. Небір сөзге шешен әкелер бар екен. Содан соң зәвушіміз әкелерге сұрақ қойды:
- Айтыңдаршы балаларыңды қалай еркелетесіңдер?
Әркім үйдегі еркелетіп жүрген сөздерін шұбырта жөнелді. «жаным» «күнім» «көкем» «алтыным» «жапырағым» «папасының баласы» «атасының баласы» тб. Осы кезге дейін аузымнан «айналайын» шығып көрмеген мен ғана сабақ оқымай келген оқушыдай басым салбырап отырмын. Зәвушіміз де қу екен: Рақмет, ал енді ашуланғанда не деп ұрсасыңдар деп сұрады. Сол кезде ғана әкелердің ауыздарына құм құйылды)))
Бір кезде бір әке орнынан тұрып:
-Мен балаларыма ұрса алмаймын. Айтқанды тыңдамай жатса мамаң келген соң мамаңа айтам деймін, - деп бәрімізді қара жерге тыққаны..
Зәвуш елуден асқан, өте ақылды әйел адам еді. Кінәлай сөйлеп онсыз да кірерге тесік таппай отырған бізді жер қылды:
-Баяғыда біз «әкеңе айтам» деген сөзді есіткенде жанымыз шығып кететін, қазіргі әкелер ау, не болып барасыңдар? Ұрпаққа қандай тәрбие беріп отырсыңдар? Деген сияқты біраз сөзді айтты.
Ал осыдан соң біздің үйде ондай емес екенін дəлелдеп көр, бос мақтан сияқты қабылданатын болған соң үндемедім. Әлгі әкеге жаным ашып, әрі ренішпен бір қарап шығып кеттім..

facebook.com парақшасынан