Өткенде Мағжан Жұмабаев көшесіндегі үлкен шіркеудің қасынан өтіп бара жатқанымызда төрт жасар ұлым: - Әке, мынау орыстардың мешіті ме? – деп сұрады. Қапелімде оған лайықты жарытымды жауап айта алмай:
- Балам, ол «мешіт» емес «шіркеу» деп аталады, - дей салғаныммен, әлгі сұрағы мені кәдімгіше ойландырып тастады. Мешіт пен шіркеудің айырмашылығын төрт жасар балаға қалай түсіндірсем екен деп бір ойлансам, бала болса да мешіт пен шіркеудің екеуіне ортақ бір нәрсе бар екенін сезінуінде не сыр бар деп және бір толғандым...
Орыстілді қазақтардың неге қазақша сөйлемейтінін түсіне алмай жүрген осы ұлым бірде:
- Әке, қазақтар мешітке барады, ал орыстар шіркеуге барады, - деді өзінше жаңалық ашқандай боп. Жобасы дұрыс болған соң:
- Иә, солай, балам, - деп айтқанын мақұлдап едім, ұлым:
- Әке, сонда орысша сөйлейтін қазақтар қайда барады? – деп тұтқиылдан тағы бір сұрағын дүңк еткізді.
Баламның тіл, ұлт, дін деген өте өзекті мәселелерге әлден бас қатыра бастағаны несі екен?!
Рауан Берікхан
Facebook-тегі парақшасынан