Сабыр Рахымовтың тұңғыш ескерткіші тұғырына қонды

Өткен сенбіде Шымкент қаласындағы «Жеңіс» саябағының алдына Қазақстан мен Орта Азиядан шыққан тұңғыш генерал, Кеңес Одағының Батыры Сабыр Рахымов ескерткішінің ашылу салтанаты болды. Ескерткіштің биіктігі – 4 метр 20 сантиметр, ал тұғырымен қоса есептегенде 7 метрден асады.

Генерал Сабыр Рахымовтың атын иеленген көшелер Шымкенттен басқа, Алматы, Тараз қалаларында бар. Шымкенттегі әскери мектеп-интернат батырдың есі­мімен аталады. Алайда бұған дейін Сабыр Рахымовқа ескерткіш қойылмаған болатын. Оның өзіндік себебі де жоқ емес, әри­не. Даңқты генералды өзбек ағайындар ке­шегі күнге дейін өздеріне еншілеп, бірнеше қаласының орталық көшелеріне алып ескерткіштердің неше түрін орнатып тас­таған болатын. Кейін оның өзбек емес, қазақ екені дәлелденгеннен кейін гене­ралдың Өзбекстандағы тас мүсіндері тү­гелдей тұғырынан түсті, нысандардан есімі алынды. Ал ерлігі ардақтауға тұрар­лық асыл азаматтың есімін неге өзімізде ас­қақ­татпасқа? Облыс әкімі Асқар Мыр­зах­ме­товтің тапсырмасымен іске асы­рыл­ған бұл игі істің салтанатты ашылуының куә­сі бо­луға жиналғандардың қатары көп бол­ды. Астана мен Алматыдан, өзге облыстан арнайы келген қонақтар да аз болмады.
1902 жылы Оңтүстік Қазақстан облысы Қазығұрт ауданы Көкібел ауылында дү­ниеге келген Сабыр Рахымов 1943 жы­лы, яғни 41 жасында генерал-майор шенін алған. Ұлы Отан соғысында 395-інші және гвар­диялық 47-інші, 37-інші атқыштар ди­­визияла­ры­ның командирі болған. Төрт мәр­те Еңбек  Қы­зыл Ту орденімен және «Қы­зыл жұлдыз», қол­басшы құрамына бері­летін ІІ дәрежелі Суворов, Кутузов ордендерімен марапат­тал­ған. Сабыр Рахымов 1945 жы­лы 26 наурызда болған жой­қын ұрыста ауыр жара­қат алып, қаза тапқан.
...Бір оқиға есіме түсіп отыр. Қайбір жы­лы Қазығұрт ауданының мерейтойы болды. Сол жиынға батыр Сабыр Рахымов­тың жұбайы да қатысып, қаны қазақ жұба­йын құжат жүзінде әрең қазақ қылғанын, алайда өзінің әлі де құжат жүзінде қазақ бола алмай жүргенін айтып, шенеуніктерден жәрдем сұрап, жанарын жасқа шыла­ған болатын. «Қазақ болып тудым, енді қазақ болып өлсем арманым жоқ» деп жалынышты үнмен айтқан сөзі жадымыз­да әлі күнге дейін жаңғырып тұр. Осы сөз ойымнан шықпай, араға біршама уақыт салып апамызды іздегенімде, Алматы жаққа көшіп кеткенін білдім. Кейінгі тағ­ды­ры не болғанынан бейхабармын. Алайда айтпағым бұл емес, басқа болатын. Әлгі жиынға Астана мен Алматыдан ат терлетіп келген көптеген лауазым иесі қатысты. Бірақ тап сол сәтте, тап сол жерде «жәрдем береміз, жатқа қия салатын батырларымыз бен олардың жарлары көп емес» деп ортаға суырылып шыққан ешкім болмады. Осындай селқостығымыздан да өз батырымызды өзгелер иеленіп кете жаздағаны шындық.