Бойыңыз ойыңыздан шыға ма?

Гүлнәр СИҚЫМБАЕВА, ҚР еңбек сіңірген әртісі, әнші:
Бойымның ұзындығы вагондарда сумка лақтырғанда көп көмектеседі
– Менің бойым екі метрге сәл-ақ жетпей­ді-ау деймін. Бірақ бала кезден осы бойдан тартқаным-ай. Мектеп қабыр­ға­сын­да өмір бойы ең соңғы қатарда отырдым. Кейін ән­шілердің түрлі сайыс­та­рына қатысып, ақ­тық сынға барлығын сахнаға тізіп шы­ға­ра­тын әдеттері бар емес пе, сонда олармен қатар тұруға ұя­ла­тынмын, тығылып тағы артқы қатарға тұрамын. Өзім интернатта өстім, әлі есімде, көйлектен-көйлек шақ кел­мейтін. Етегіне етек жалғап, оны білдір­мей үтіктеп, тігіп алып киіп жүре беретінмін. Бірақ бойым­ның ұзын болғаны қазір маған қатты ұнай­ды. Ұнамайтын бір жері бар, той-томалаққа бара қалсаң, еркек атаулы вальске ша­қырудан жасқанады. Көздері мөлдіреп-мөлдіреп отыра береді, ал менің билегім келеді, сонымен, амал нешік, ерік­сіз сен де оты­расың, тіпті ұялам кейде. Ал тұрмыстық жағ­дайда пайдасы өте көп. Төбе­ні жуу, шеге қағу, шкафтардан ыдыс алу деген жұ­мыстың барлығы мен үшін проб­лема емес, ешкімге жалынбаймын. Әсі­ресе пойызбен жүргенде қандай рақат, білесіз бе? Әнші болғаннан кейін гастроль­дық сапарға көп шығамыз, шабаданды көп тасимыз де­гендей. Өзіңіз де білесіз, сөмке­лер­ді үшінші қабаттағы сөрелерге қою ке­рек. Бір емес, бірнеше рет қайталанған оқиға, вагондарға сумкаларды тасығыш жігіт­теріміздің үшінші қабаттағы полкаға бойлары жетпей секіріп тұрады. Қазіргі еркектердің бойлары көбіне тайпақ қой, содан не керек, сөмкелерді өзім-ақ көтеріп алып лақтырып жібере­мін. Көздері бақыра­йып, таңдана қарай­тын­дар­дың әрекетіне қа­зір бойым үйреніп қа­лыпты.
Маржан АРАПБАЕВА, әнші:
Аласа бой қоршаулардан аттағанға жақсы
– Бойымның аласалығынан еш кедергі көрген емеспін. Ел қатарлы сахнаға шы­ғып, өнер көрсетіп, тұрмыс құрып, балам­ды өмірге әкелдім. Бірақ маған семіруге бол­майды, соны білем. Бойымның тым ала­са болғанымен қоймай, домалақ бол­сам, міне, сұмдық сонда болар еді. Кон­церт­­тер өтетін жерде көбіне қоршаулар, темір шарбақтар тұрады ғой, сол қорғандары­ңыз­дан секіріп өту мен үшін қиын емес. Биік дуалдардың астынан өтіп кететін кез­дерім де болады. Көп адамнан естігем, «Мар­жан, саған қандай жақсы бойың кіш­кен­тай, кез келген жерге сыйып кетесің, орынды көп алмайсың» деп жа­та­ды. Өткен күзде Түркияға бардық. Астана қа­ласының әкімі Иманғали Тасмағамбетов пен Анка­ра­ның мэрі кездесті, артынан концерт қой­дық. Сол шарада «ой, бір ұзын бойлы бо­ла­йыншы» деп, 21 сантиметр өкшелі туф­ли сатып алдым. Ол 21 сан­ти­ме­трлі өкшеден бө­лек, оның 9 см табаны тағы да бар. Дәл сах­наға шығар бетте микрофонға жүгіре­мін деп, аяғымды қайырып алғаным. Аяқкиімімнің баулары үзіліп, сахнаға еріксіз шәркей құсатып сүйреп шықтым. Тобы­ғым­ның ауырғаны сондай теңселіп биле­генім әлі есімде. Әри­не, қазір күлкілі ғой, бірақ сол кезде жыларман болып қинал­дым. Бірақ Алуа Қонарованың сол кезде былай дегені бар: «Маржан, сен бойыңның аласалығынан қымсынба. Жалаң­аяқ шықсаң да, сенің дауысың биік, зор, мұндай биік өкшені киюдің қажеті жоқ», – деді. Қайдам, мен ол туфлиімді жөндетіп алып, әлі күнге киіп жүрмін. Ал тұрмыста шкафтың жоғарғы сөресіне бойым жетпеді деп мұңай­май­мын, Құдайға шүкір, орын­дық бар.