Сәлемесіздер ме, құрметті қауым, құрбылар! Оқиғамды жазып отырғаныммен, өзім де сіздерден ұялып отырмын, сондықтан есімім жасырын болсыншы. Мені мазалап,тыныштық бермей жүрген мәселе, күйеуімнің жазықсыз айыптауы. Ол маған жала жабады. Маған сен жəлепсің, мойында деп ұрған кезі де болды.
Көрші тұратын қайынағам бар. Сол кісімен болғансың деп бәле шығарады. Менің ондай оғаш қылығым жоқ. Жеңіл жүрісті жеп жала жаба берген соң көңілің әбден қалып қояды екен. Осы сөздері үшін күйеуімді жек көріп кеттім. Үйленгенімізге 13 жылдан асты.Осы уақытқа дейін естіп келе жатқаным осы. Отбасым үшін шыдап келемін, арамызда .2 ұл, 2 қызымыз бар, шүкір. Балаларымыз ес біліп қалды. Осындай сөздер айтудан ең болмаса балаларынан ұялмайды. Енді бұдан артық шыдай алмайтын сияқтымен. Не істейтінімді білмей отырмын.
Үш күн болды сөйлеспейміз. Өзім зоз болып ауырамын, тез жылап қалам. Күйеуімнің олсы қылықтарын, қайынағама, қайнам да айттым,. Өз анамнан ақыл сұрасам, күйеуіңнің туыстарының арасына салып, ақыл сұра дейді. Ол ешкімді тыңдамайды. Туыстарына да ортаға салып айтыңыздаршы деп өтіндім. Мен шаршадым, басым ауған жаққа кетіп қалғым келеді. Балаларымды ойлаймын.
Жасы болса, 40-тан асқан, ақыл тоқтататын шақтағы адам, Қызғаншақтық дейін десем, ондай емес, мені шын жүргіш көретін сияқты. Мен ондайдан аулақпын, құдайға шүкір. Осы байымды-ақ қатырып алайын. Сіздерден сұрайтыным, апкелер, қандай кеңес бересіздер. Өзім күйеуімнен 9 жас кішімін, жас болған соң қызғанатын шығар деп коямын. Қызғаншақтың да орны бар шығар. Беталды қызғанудың қажеті не?. Не айтасыздар?
Аноним