Енемді көргім келмейді
Мен қазір қатты ашуланнып отырмын. Балам бар, 1 айдан енді асты. Тұрмыс құрғаннан кейін 2 жыл өткенсін босандым. Енемді жақсы көретін едім, осы 3 жылда бетіне келіп көрмеппін. Баламды босанғаннан кейін түрін көргім келмейді. Өзім ауыр босандым, дәрігерлер 15 күнге дейін отырмасын деп енеме де айтты. Бірақ мен перзентханадан шыға салып үй жұмыстарымен айналысып кеттім. Жарты айдай қатты қиналдым.
Елдер "енең қалжалады ма" деп сұраса иə деп айтам, бірақ сол перхентханадан үйге шыққалы бері бір рет қана ет астық, оның өзі қонақтар келгенде. Енем жұмыс істейді, минут сайын үйге звондайды, кешке не тамақ дайындау керектігін, қанша ет қосу керектігін айтады.
Баламды өзім шомылдырам, басында қорықтым, кейін үйреніп кеттім. Тіпті әже болып баламды шомылдырғысы да келмейді. Күйеуім мені ойлап үйге тамақтың түр-түрінен əкелнді. бірақ енем оның осылай тамақ тасығанына "осы ашқарақ келін бəле болдығ неге бəрін үйіп төгіп əкелгенсің" деп ренжиді. Енді тамақ жеуге де ұялам. Қатты ашулымын, кетіп қалайын ба десемғ күйеуімді қатты жақсы көремін, енді міне, көптен күткен сәбиіміз де туылды. Ашумен көп жазып кеттім, кешірерсіздер. Не істесем болады? Қалай сабырға келсе болады, бала еміземін, баламның дені сау, құнарлы тамақтанғанын қалаймын.
Аноним
