Адамгершілігі жоқ қоғамның сатиригі хайуандар туралы мысал жазады

ҚОЙ ТУРАЛЫ ӘНИГДОТ

Айдөш қойдың етін сатып тұр. Біреу келіп:

- Ет қаншадан?

- 2-ақ мың теңге, ала ғой! Өзім баққан мал!

- Не беріп бағып едің?

- Тәтті, дәмдінің бәрін жеді! Бал бердім, қаймақ бердім, ауыздан жырып осыны бақтым. Тіпті Атыраудан қара уылдырық алғызып бердім. Еті деген балдай! Ала ғой!?

- Негізі мен салық инспекциясынан едім. Жұрт айлығына әрең күнелтіп жүргенде Сіз бал, қаймақ, уылдырықты қандай табысыңызға алдыңыз?

- Оу, шырағым, міне саған он келесі, тегін бердім, ала ғой. Мені шырылдата көрме?!

Он келесін тегін арқалап анау кетеді. Тағы біреу келеді.

- Ет қаншадан?

- 2-ақ мың теңге, өзім баққан мал...

- Не беріп бағып едіңіз?

- Не болса соны жеді! Өзіміз әрең күн көріп отырғанда бұған не береміз? Қалған құтқанды жеді, Сәләркі ішіп, қағаз жеді...

- Мен негізі санэпидемстанциядан едім.

- Ойбай шырағым, мә бес келе! Тек, мені шырылдата көрмеші!?

Бес келесін арқалап ол кетеді. Тағы біреу келеді.

- Ет қаншадан?

- 2-ақ мың, өзім баққан мал еді...

- Не беріп бақтыңыз?

- Өй, білмеймін, ақшасын қолына беріп жіберем, өзі Магнумнан  керегін алып, жеп келетін!

Асқар Наймантаев

Фейсбуктегі парақшасынан