Құралай Ханым: Маған отызға əлі тола қоймаған, жас қыздар: «Мен өз-өзімді жақсы көрмеймін, менде стресс, өте семізбін, тым арықпын, жаман ойлар көп келеді, басым ауырып, шаршап жүремін, жыным ұстайды, күйеуімді жақтырмаймын»-деген сияқтыларды жазғанда #АСТАПЫРАЛЛА деп жағамды ұстаймын.
Мəəə қыздарей, сендер жетпіске толғанда не боласыңдарей? Депрессияның көкесін көрететін шығарсыңдар. Отызда отыз екі тісің сау тұрып, етті шандырымен шəйнəп тастап, жаңғақты қабығымен қағып отырғанда, өз-өзіңе риза болмасаң, жетпісте жеті тал тісіңмен, нанның жұмсақ жерін жалап отырып, сүйек мұжып отырғаныңды, тек түсіңде көретін кезіңде, жағдайың не болады, жанымау?!
Əжім тұрмақ секпіл жоқ түріңе, айнаға қарауға бет жоқ болса, ертең қураған Арал теңізінің балшығы сияқты бет болғанда не бетіңді айтасың?!
Екі оқтаудай аяқтарыңмен, тықылдатып туфли киіп жүрген заманда, стресс болып жүрсең, ооооортасынан түйе жүгімен өтетіндей болғанда, маймаңдаған қаз-үйрек заманына жеткеніңде, не күн көресің?!
Басында шашы, аузында тісі бар, еш жерінен онша-мұнша иіс шықпайтын отыздағы отағасын жақтыртпасаң, ертең беті — шаш, басы — таз, шығарғаны — газ, табатыны — өте аз, сөзі — бітпейтін, қусаң- кетпейтін, қашсаң — қуып жетпейтін, жетпістегі шалмен тұрғанда не боласың?!
Ондай қыздарға жауабым біреу-ақ!
Не ӨС! Не ӨШ!!! БАСҚА ВАРИАНТ ЖОҚ!