Мен әр жылы жазда басқа қаладағы үлкен әжемнің үйінде демалатынмын. Үйдің қасында ескі саябақ бар. Қараусыз емес, күндізгі уақытта тіпті балалар ойнап жүретін, бірақ кешкі алтыларда ата-аналары үйлеріне кіргізіп алатын, ал жетіден кейін ол жерде адам болмайтын. Сондықтан қараусыз қалғандай болып көрінетін.
14 жасымда шамамен барлық құрдастарым спирттік ішімдіке әуестене бастады. Бір бала бар еді, жасы 19 да, бірақ жасына қарамай біз секілді кішкентайлармен арласатын. Қысқасы, бізге ішімдікпен темекіні сол еді алып беретін.
Бір күні біз бір-бір шөлмек сыра алып сол саябақтың ауласында әңгімелесіп отырғанбыз мен, тағы үш бала. Ал 19 жастағы жігіт пен тағы екі қызбен бірге болды. Мен сол қыздардың бірімен мен сол кезде жүріп жүрдім десемде болады. Түнге жақын бәрі ақырындап үйлеріне арап кетті, мен қызыммен бірге қалдырып. Мен тез келетінімді айтып, сырт айналып кеттім. Күте тұруын сұрадым.
Арадан 5 минут өтпестен қайта келсем, қыз жоқ.
Жан жағыма қарасам, саябақтың шет жағында теріс қарап бір балақай тұр. Дене бітімі шамамаен 4 жасар бала секілді. Мен одан «эй, осында бір қыз отырған, сен көрген жоқсыңба?» деп сұрағаным сол, ол маған қарай жүгіре жөнелді. Түрін көре алмадым - қорқып шетке қаштым, ал ол басқа үйдің бұрышына барып тұрып алды. Артынан жүгіріп барған едім, ол тағы басқа жаққа жоқ болып кетті. Осы кезде бір құлаған дауыс естілді, жүгіріп барсам ол жерде баланың киімдері жатыр, бірақ баланың өзі жоқ. Мен ештеңге түсінбей тұрып қалды. Сол сәтте біреу мұздай қолымен мойнымды ұстағандай болды, бұрылып қарасам ешкім жоқ.
Мен құрбы қызым жоқпа екен деп, саябақты тағы бір-екі рет айналып шықтым. Ешкім көрінбеген соң үйге қайттым.
Келесі күні құрбы қызыммен кездесіп, «кеше неге кетіп қалдың» деп сұрасам, «сені ұзақ күттім, сосын бір өузім отыруға қорықтым, сені іздедім, таппағасын үйге қайттым, деді.
Екеуміздің бір-бірімізді қалай таппай қалғанымызды әлі күнге түсіне алмаймын. Ал әлгі балақай кім?