Біздің ауылда Сәкота деген етікші шал болды. Шын есімі кім екенін білмеймін. Дүйім ауыл болып солай атайтын. Бір ұлы бар деп естігеніміз болмаса, ол баласын ешқашан көрген емеспіз. Тапал там үйде кемпірі екеуі ғана тұратын. Қашан көрсең де Сәкота ауласындағы сәкіде етік тігіп отыратын. Неге екенін білмеймін, сол атайдың шегесін алып кетуге құмар болдым. "Әй, әй..." дегенше болмай, ұсақ темір шегелерін зып еткізіп алып кетем де, сатырлатып жерге қағып тастайтын едім.
- Қап, бар болғырдың баласы-ай, қап, - деп орнынан әрең тұрып, тағы да шеге алып келуге қорасына бара жататын. Бірақ, ешуақытта дауыс көтеріп зекіп, немесе қайтарып айқайлап тастау деген табиғатында жоқ еді, жарықтықтың.
Бір күні тағы да ойнап жүріп, сол атайдың ауласына кіріп кеттім. Әдеттегідей, Сәкота (мүмкін Сәкө ата) етік шегелеп отыр екен. Зу етіп қасына жетіп бардым. Мені көрген бойда-ақ:
- Ой, батыр-еке, ары қараш, ары қараш, - деп сөйлеп қоя берді. Ойымда ештеңе жоқ, атаға ту сыртымды беріп, жалт бұрылып тұра қалдым.
- Ой, пәліііі, сыртың сұлу екен ғой, неткен сырты сұлу бала едің! Пах, шіркін, сырты сұлу-ақ екен!, - деп атам таңдайын тақылдатып мақтай жөнелді. Ал мен... Мен атаға сыртымды берген күйі, "сыртымның сұлулығына" мас болып, шеге-пеге дегенді менсінбей алшаң басып көшеге шығып кетіп едім. Балалық-ай, ә? Сол кездің үлкендерін айтам да, балаға зекіп сөйлеуді білмейтін асыл адамдар екен ғой.
Индира Кереева
Facebook-тегі парақшасынан