Сонау өткен заманда менің апам жаны қиналғанда - Құдайым-ау , қабырғам қайысты ғой- дейтін. Сонда мен "осы апамның қабырғасы қалай қайысады?- деп ойлайтынмын. Сол кез соғыстан кейінгі қиын жылдар екенін қайдан білейін.
Кеше мен де " қабырғасы қайысты-ау"- дедім емес пе ?.
Көргенім - кедейшілік.
Əбден сіңірі шыққан адамды көрдім. Сорайған бойы жалғыз сүйекке ілінген бір еркек көше бойында екі ауыр сөмкені төрт бүгіліп көтеріп барады. Сөмке толы темір-терсек сияқты.
Қабырғасы жоқ сияқты.
Бірде сөмкелерін жерге қойып денесін түзегенде байқадым қырық-елудегі азамат. Ап-арық демесең өңі дұрыс. Мойнына сəнді галстук тағып алыпты. Баяғы жақсы өмірінің сарқыншағы сияқты. Иттірестен жеңілген интеллигент.
Қайран қу тірлік-ай, бала-шағаның қамы үшін азып-тозған азаматтар-ай!- дедім.
Кезінде жігіттің төресі болған-ау - дедім.
Айгүл Асылбекова-Нөкербаева
Фейсбуктегі парақшасынан