Кеше бір отырысқа бардым. Кішігірім тойға. Алла-ай! Жасы қырыққа да толмаған бір келіншек (осында бар болу керек) есіктен кіргеннен адамдарды жеккөріп кірді, кетер-кеткенше бір сау адам қалған жоқ, түгел жамандап, мысқылдап бітті. Өзі ғана карамат, өзі ғана мінсіз. Қандай жаман!
Тура жалмауыздар сияқты. Не керек сонша негатив? Жап-жас қой. Ондай жаман энергия ақыры бір жерін тесіп шықпаса екен, дедім. Жан-жағындағылар үнсіз отыра бердік... Соны бір керемет көргеннен емес "беті аулақ" деген ұстаныммен Бәрібір пенде баласын тыңдайын деп тұрған ол жоқ!
Бүгін бәрі жақсы шығар, дәл анадай пиғылмен, ниетпен арықарай не болар екен?!
Шын айтам, шошып шықтым. Адамның бәрін топас көріп, өзін сұмдық сезіну - комплекстің бабасы негізі!
Адамның бәрін топас көріп, өзін сұмдық сезіну - комплекстің бабасы негізі!
Последние статьи автора