Әйелқұмар антұрған аспаннан түсті ме?

Астанаға іссапармен бара жат­қан Қоқымның бүгін жолы болмады. Бұл әуежайға келгенше мамыра-жай болып тұрған ауа райы кенет алай-дүлей болып, нілдей бұзылды. Ас­панды қорғасындай ауыр қара бұлт торлап, қар аралас нөсер жаң­быр жауды. «Алатаудың шыжың ас­паны-ай», – деді қапаланған Қо­қым. Нөсер тоқтасымен таяқ тастам жер көрінбейтін тұман жер әлемді тұм­шалап алды. Жолаушы жұрт абыр-сабыр болып кейістік білдіріп жатыр. «Жолаушының ақысы жүрсе бітеді» демекші, жолдан қалғанды кім жақсы көрсін?! Баратын жеріне жете алмай, екі көзің төрт болып, күту залында қақшиып отырып зарық­қаннан жаман нәрсе жоқ. Қан­­ша асықса да, Қоқым осы күту азабын бастан кешіруге мәжбүр. Мана «ғ» мен «ұ» әрпіне тілі кел­мей­тін сақау қыз: «Ауа райының күрт бұзылуына байланысты Астана­ға ұшатын ұшақ бір сағатқа ке­шіге­ді»,  – деп хабарлаған болатын. Сәл уа­қыт өткеннен кейін екі сағатқа бөгеледі деді. «Жағыңа жылан жұмыртқа­ласын», – деді Қоқым, ұшақты сол са­қау қыз ұшырмай отырғандай.
Міне, содан бері сегіз сағат уа­қыт өтті. Ұшақтың құйрығы да көрін­бейді. Шыдамы таусылған тағатсыз жолаушылар кімді екені белгісіз, әйтеуір біреулерді сық­пырта сыбап, үйлеріне қайтып  жатыр. Қоқым қайта алмай пұшай­ман болып отыр. Кенет ауа райы оңалып, ұшуға рұқсат етіле қалса, бұл қалып кетеді. Қалды дегенше басы пәлеге қалады. Дағдарысты алға тартып штатты қысқартуға сыл­тау таппай отырған қатал бас­тығы мұны оңдырмайды. Берілген тап­сыр­маны орындама­дың, сенімді ақ­та­мадың «гуд бай» деуі мүмкін. Қазіргі кездегі ең қауіпті сөз – осы «гуд бай». Қоқым жіпсіз байланып отыр.
Шашың жұлынғыр сақау қыз «ұш­пайды» деп кесіп айтпайды, «күтіңіздер» деп сиырқұйым­шақта­тады. Түн ортасы ауып Қоқымның діңкесі әбден құрыған шақта ұшақ­тың ертең кесте бойынша ұша­тыны, билет күшін жоймай­тындығы ха­бар­ланды. «Өй, шүлдір­леген ті­лің­­­нен айналайын! – деді қуанып кет­кен Қоқым, – тілің сақау болса да, үнің әуезді екен, өзің де сұлу шығар­сың. Мына тіліңмен мына жерде жұмыс істеп жүргеніңе қара­ғанда, бір дөкейдің жақыны бо­лар­сың». Қоқым күмән ойын тез жинап, тысқа ұмтылды. Сеңдей со­ғы­лысқан таксидің біріне отырып, үйіне тартты. Қатираның ыстық шайы мен ыстық құшағын аңсап, асы­­ғып келе­ді. Осы жас әрі әдемі Қа­тира үшін бұрынғы әйелін екі бала­сымен та­лақ тастап еді. Оны­сына өкінбейді. Бұрынғы әйелі сүйі­су­ді де  білмейтін сауатсыз болатын. Қатира мұны құштарлық «қайы­ғы­на» мінгізіп, толқындай тербетті.
Міне, Қоқым үшінші қабаттағы пәтеріне де жетті. Қоңырауды бас­пай, есікті өз кілтімен ашты. Қатира­ны қуантып, сюрприз жасайын де­ген ойы ғой. Қатира күйеуін жа­­­­ла­­­ңаш денесіне іле салған жұқа ха­латымен жайнаңдап қарсы алды. Қоқымды қырық жыл көрмегендей құштарлана құшып, әдеттегісінен ұзақ уақыт сүйіп тұрды. Еріні бал ма, француз шоколады ма,  тәтті­лі­гінде шек жоқ. Тынысын тарылтып, тұншықтырып, Қоқым­ның құлағына майдай жағатын үнмен ыңырсып сүйеді.
Екеуі осы желімдей жабысқан күймен ас бөлмесіне көлденеңдеп кірді. Мына тамашаны қара, үстел үсті небір дәмді асқа, түрлі қымбат шарапқа толып, майысып тұр.
– Бағана әуежайға звондап, се­нің бүгін ұшпайтыныңды біліп, әдейі дастарқан жасап қойдым, – деді Қатира назданып. – Мен қазір шай қойып келейін, сен отырып де­мал.
Бұл құштарлық иісі аңқып тұр­ған сиқырлы сөздерге Қоқымның онсыз да талпақ танауы желпілдеп, сиыр сауатын шелектей болды. Ас ал­дында «әпитетті» ашу үшін темекі шегетін әдеті бар еді. Қатира темекі иісін сұмдық жек көреді. Соны ой­лап ол темекісін алып, балконға шық­ты. Шықса, бұрышта көзі бақы­райып, суықтан қалш-қалш етіп, тыр жалаңаш бейтаныс еркек отыр. Жын ба, пері ме деп шошып қалған Қоқым кейін шегіне беріп еді, анау шап беріп, білегінен ұстай алды.
– Тс-с...  Айғай шығара көрмеңіз, ағай. Өзіңіз де жас болған шығар­сыз. Сіздің дәл үстіңіздегі жоғарғы қабатта күйеуі кәрі жап-жас ашынам бар еді. Соған қонаққа келіп едім, аяқ астынан кәрі қақпас келіп қа­лып, киінуге үлгермей, сіздің бал­коныңызға секіріп түстім. Қыз­ған­­шақ күйеуі ұстап алса, мені лақ­ша бауыздайды. Көмектесе көріңіз, – деді жалынышты дауыспен.
«Қақпастың жас қатын алып несі бар» деп ойлады Қоқым мына жігіт­тің жігіттігіне риза болып.
– «Бөріктінің намысы бір», қо­рықпа, ұстап бермеймін, – деді Қо­қым. – Қазір мен саған киім әкеліп берейін. Менің Қатирам – көлденең жүрісті ұнатпайтын таза, нәзік жанды адам. Оның көзіне көрінбей дереу шығып кет. Киімдерімді кейін посылкамен салып жіберерсің. Ұмытып қалма, пәтерімнің нөмірі – отыз үш.
– Ұмытпаймын, аға, – деген жігіт сыртқы есікті сықырсыз ашып, зып беріп шығып кетті.
Өзінің азаматтық ісіне қатты ри­за болған Қоқым дастарқанға келіп отырды. Баяғыда өзінің де бірер мәрте қолға түсіп қала жаздағаны есіне түсіп, жымыңдап күліп қойды.
Ыстық шай, жақсы шарап Қо­қым­­ның көңілін жайландырды. Жа­ңағы жігіт неткен жанкешті еді?! Төр­­тін­ші қабаттан секіру... Әне, на­ғыз махаббат деген – сол. Маған мың жылға дейін алғысын айта жүретін болды. Тоқта, тоқта, қай­дағы алғыс?.. Біздің үй үш қабатты ғой, төртінші қабат деген жоқ. Сонда жаңағы қатынқұмар антұрған аспаннан түсті ме? Мәселенің мән-жайын енді ғана түсіне бастаған Қоқымның түсі бұзылып, тұмсығы қусырылып, көзі шатынап, жұдыры­ғы жұмылып бара жатты...