Қазақстанның партиялық жүйесі – тұтастай институт

Біздің мемлекетімізде кейінгі жылдары саяси жүйе аясында сапалы өзгерістер болды, ең алдымен бұл әртүрлі партиялар құруда көрінді. Кейбір мәліметтер бойынша бізде оннан астам, бұл стандарттар бойынша көппартиялық жүйе болып саналады. Бірақ көптеген партиялар әлі де өзінің классикалық түрінде көппартиялықты білдірмейді, өйткені ол басқару формасы парламенттік республика қызмет ететін жерде қалыптасады.

 Партиялық жүйе – бұл қоғамның саяси ұйымын сипаттайтын және бір жағынан саяси партиялар мен мемлекет арасындағы қатынастармен, екінші жағынан партиялардың саяси жүйенің басқа қоғамдық элементтерімен және азаматтармен қарым-қатынасымен сипатталатын институт. Әлемнің 20 шақты елінде (Бутан, Оман, Катар, Кувейт, Сауд Арабиясы және т.б.) Саяси партияларға ресми тыйым салынған. Басқа мемлекеттерде бір партиялы немесе көп партиялы жүйелер бар . Конституциялық құқық ғылымында көп партиялы жүйелер бір үстем партиямен - "бір жарым партиялы" (Жапония, Мексика, Швеция), екі жетекші партиямен - "екі партиялы" (АҚШ, Ұлыбритания), екі жетекші партиямен ерекшеленеді, олардың біреуі кішігірім партиямен (партиялармен) одаққа үнемі сенім артуға мәжбүр. - "2 және 1/2-жұп" (Германия), нақты көппартиялы (Франция, Ресей). Соңғылардың ерекше әртүрлілігі-бұл заңмен белгіленген партиялардың жүйесі (Бразилияда 1966-1979 жылдары, Сенегалда 1976-1990 жылдары, қазір Нигерия мен Индонезияда бар). Бір партиялық жүйелер тоталитарлық және авторитарлық режимдері бар елдерге тән. Бұл ретте көбінесе жалғыз партияның" жетекші рөлі " Конституциялық бекітуді алады. Қазір бір партиялық жүйелер КХДР, Вьетнам, Лаос, Кубада жұмыс істейді. ҚХР-да жалған партиялық жүйе бар: бөлінбейтін билеуші Коммунистік партиямен қатар, оны сөзсіз қолдайтын тағы бірнеше ергежейлі "партиялар" бар.

Шығыста, батыс елдерінен айырмашылығы, партиялардың рөлі өте аз, өйткені нақты саяси билік партиялар мен Парламентке тәуелді емес мемлекеттік бюрократиялық элитаның қолында. Бұған қоса, тоталитарлық мемлекеттің бір бөлігі ретінде көптеген ондаған жылдар бойы дамып келе жатқан Қазақстан тәуелсіздік алғаннан кейін атқарушы билікке қарсы тұратын саяси институттарсыз қалды. Осылайша, саяси салада бірден демократиялық Батыс елдерінің деңгейіне жетуге әлі дайын емес (объективті және субъективті), Қазақстан және басқа посткеңестік мемлекеттер авторитаризм кезеңінен өтуде.

Қазақстандағы саяси партиялардың қызметі ҚР Конституциясы мен заңдарына қатаң сәйкестікте жүзеге асырылады. Саяси партиялар мен қоғамдық бірлестіктер ұйымының қызметін жұмыстан тыс уақытта және олардың есебінен жүзеге асырады. Заң Мемлекеттің саяси мақсаттарды көздейтін саяси партиялар мен бұқаралық қоғамдық қозғалыстардың қызметін қаржыландыруына тыйым салады.

Мемлекет тарапынан араласпау қоғамдық бірлестіктер қызметінде заңның сақталуына бақылаудың жоқтығын білдірмейді. Мемлекеттік билік органдары (прокуратура, қаржы органдары және т.б.) партия немесе қоғамдық бірлестік қызметінің мақсаттарына қатысты Жарғының сақталуын бақылауды жүзеге асырады. Шет мемлекеттердің қаражатына ұсталатын, сондай-ақ ҚР-дағы конституциялық құрылысты құлатуды мақсат етіп қойған партиялар мен ұйымдардың қызметіне тыйым салынады. 2001 жылғы 1 қаңтарға. ҚР Әділет министрлігі ресми түрде оннан астам саяси партияларды тіркеді: негізгілерінің ішінде: Қазақстанның демократиялық партиясы (ҚДП), Қазақстанның Коммунистік партиясы (ҚКП), Қазақстанның Халықтық-кооперативтік партиясы (ҚКП), Қазақстанның Қайта өрлеу партиясы (ҚКП), Қазақстанның Халық бірлігі партиясы (ҚПК), Қазақстанның Халық Конгресі партиясы (ҚПКК), Қазақстанның республикалық партиясы (ҚПК), республикалық саяси Еңбек партиясы (РППП), Қазақстанның социалистік партиясы (ӘКК), "Отан" партиясы ("Отан"), "Алаш"

Қазақстанның демократиялық партиясы (1995). БЖК тең төрағалары-А.С. Сәрсенбаев, Т. Жукеев.

Көшбасшылардың мәлімдеуінше, партия саны – республиканың барлық облыстарында 15 мыңға жуық адам. Партияның бағдарламалық мәлімдемесінде:"Біз – әлеуметтік-нарықтық экономиканы, демократиялық құқықтық мемлекет пен азаматтық қоғамды жақтайтын мемлекетшілер партиясымыз" делінген. Партияның әлеуметтік базасы өнеркәсіптік директорат, басқарушы қызметкерлер, ғылыми және шығармашылық зиялы қауымның шыңы. ДПК-бұл Пнек ұсынған саяси әкімшіліктің мүдделерінен кейбір айырмашылықтары бар директорлар корпусының мүдделерін білдіретін президенттік билік. БЖК 1995 жылы референдумдар өткізуді белсенді қолдады, 1997 жылы митингтерге мораторий жариялау туралы келісімге қол қойды.

 Қазақстан Коммунистік партиясы (1991). ҚКП ОК бірінші хатшысы-С. А. Әбділдин.

Партия съезінде (1991 жылдың күзі) Компартияны қайта құру туралы шешім қабылданды, Жарғы мен бағдарламалық мәлімдеме қабылданды. Таңдалған мақсат - "ғылыми социализм қағидаттарына және жалпыадамзаттық құндылықтардың басымдығына негізделген бостандық пен әлеуметтік әділеттілік Қоғамына көшу". 1991 жылдан бастап 1997 жылдың қаңтарына дейін 7 партия съезі өтті, баспа органы – "Рабочая жизнь"газеті.

Қазақстанның халық-кооперативтік партиясы (1994). Партия төрағасы-Ө. с. Сәрсенов.

Қазақстанның саяси спектрінің центристік партияларының бірі болып табылады. НКПК өзін "парламенттік типтегі центристік бағыттағы демократиялық партия" деп жариялады, "ауыл халқы, кооперативті жұмысшылар, материалдық өндіріс және қызмет көрсету"әлеуметтік база деп санайды.

Көшбасшылардың мәлімдемесіне сәйкес, 1996 жылы партия саны 40 мыңнан астам адамды құрады. Жарғыға сәйкес, партияға мүшелік жарналар міндетті емес. Партияның жоғарғы органы – Жарғы бойынша 5 жылда бір рет шақырылатын съезд. Съездер арасындағы басқару органдары-Саяси Кеңес, Орталық бақылау-тексеру комиссиясы. Саяси кеңес саяси атқарушы және төрағаның орынбасарларын сайлайды. Парламент Мәжілісінде және Сенатында бір-бір депутаттан бар'.

Қазақстанның Қайта Өрлеу Партиясы (1995). ІБҚ Саяси атқару комитетінің төрағасы-А.К. Джаганова.

Ол өзінің әлеуметтік базасы деп санайды және халықтың әлеуметтік қорғалмаған топтарының мүдделерін қорғауға ниет білдірді: әйелдер, мүгедектер, зияткерлік еңбек қызметкерлері, ең алдымен білім беру және денсаулық сақтау. Қазақстанның саяси спектрінің центристік позициясында тұр. Партияның бағдарламасына сәйкес, оның басты міндеті – саяси өмірге ғылыми, шығармашылық, техникалық интеллигенцияны, әйелдерді, студенттерді қосу. Негізгі мақсат – халықтың адамгершілік, рухани жаңғыруы.

Қазақстанның Халық бірлігі партиясы (1995). ПНЕКК ОК төрағасы-А. Бижанов.

1993 жылы құрылған "Қазақстанның Халық бірлігі" Одағының құқықтық мұрагері болып табылады. Олардың саны-28 мыңға жуық адам, Қазақстанның барлық облыстарында ұйымдары бар, барлық деңгейдегі мәслихаттардағы орындардың 27% - ын бақылайды. Баспа органы - "Даунер-уақыт".

Қазақстан Халық Конгресі Партиясы (1991). Партияның құрметті төрағасы-О. О. Сүлейменов. 1996 жылдан бастап төраға м.а. - А. и. Исмаилов.

Партияның құрылтайшылары: "Невада-Семей" және "Арал - Азия-Қазақстан" қозғалысы, әйелдер одағы, "бірлеу" кәсіподағы, "Қазақ тілі" қоғамы, Жас құрылысшылар қауымдастығы және бірқатар ұлттық-мәдени орталықтар.

Қазақстанның республикалық партиясы (1992). Партия төрағасы-С. А. Ақатаев.

"Азат" қозғалысы негізінде құрылған. "Азат" ГДК басшылығымен бөлінудің себебі-ел басшылығының саяси және экономикалық бағытын бағалаудағы келіспеушіліктер, көшбасшылардың жеке қарым-қатынастары. Көшбасшылардың мәліметтері бойынша, ПКК саны – 17 мың адам.

"Азат" қозғалысынан айырмашылығы, Республикалық партия тұтастай алғанда елде жүргізіліп жатқан реформалар бағытын мақұлдайды, сонымен бірге кедей, негізінен қазақ халқын өмір сүру деңгейінің төмендеуіне және кедейлікке алып келген үкіметтің танымал емес шешімдерін сынға алады.

Республикалық саяси Еңбек партиясы (1995). РППТ төрағасы-Ө.а. Жолдасбеков.

"Қазақстан Инженерлер Одағы"қоғамдық-саяси бірлестігі негізінде құрылған. Әлеуметтік база-ғылыми және техникалық интеллигенция. Саны-4 мың адам, барлық облыстарда бөлімшелері бар. Басты мақсат-тиісті заңнамалық актілерді қабылдау арқылы техникалық интеллигенцияның мүдделерін білдіру. Ол еңбек беделін, саяси плюрализмді, идеологияға монополияның болмауын жақтайды. Әлеуметтік теңдік мүмкіндіктердің теңдігі деп түсініледі.

 Негізгі саяси одақтасы-ПНЕК. 1997 жылы митингтерге мораторий жариялау туралы келісімге қол қоюға қатысты.

 Қазақстанның социалистік партиясы (1991). ӘКК төрағасы – П.в. Свои, ӘКК бірінші хатшысы-Г. К. Алдамжаров.

 ӘКК сол кезеңде ҚКП ОК бірінші хатшысы қызметін атқарған Президент Н.Ә. Назарбаевтың бастамасы бойынша шақырылған Қазақстан Компартиясының 1991 жылғы кезектен тыс Съезінің шешімімен құрылды. Әлеуметтік база-зиялы қауымның бір бөлігі.

 "Отан" партиясы немесе билік партиясы 1999 жылғы президенттік сайлау қарсаңында құрылды және оны бұрынғы немесе қазіргі номенклатуралық қызметкерлер басқарады. Оның төрағасы-бұрынғы премьер-министр С. Терещенко.

 Ресми тіркелген тоғыз саяси партиядан басқа, Қазақстанның партиялық жүйесіне қандай да бір себептермен мемлекеттік тіркеуден өтпеген партиялар да кіреді. Олар: Қазақстанның социал-демократиялық партиясы (ҚДП), "табиғат" әлеуметтік әділеттілік және экологиялық жаңғыру партиясы, большевиктердің Бүкілодақтық Коммунистік партиясы(БКП (б)), "Желтоқсан"ұлттық - демократиялық партиясы. Қазақстандағы саяси процестің белсенді қатысушылары азаматтық және қоғамдық-саяси қозғалыстар болып табылады: "Лад" республикалық қоғамдық славян қозғалысы (РДК), Қазақстанның жұмыс қозғалысы (АМК), – "Аттан", "Атажұрт" Халық майданы (ҰФ), Алматы қ.зейнеткерлерді әлеуметтік қорғау қозғалысы "Поколение", азаматтық қозғалыс (ГД) "Азамат", Қазақстанның азаматтық қозғалысы (ГДК) "Азат", халықаралық антиядролық қозғалыс (МАД) "Невада-Семей", Қазақстанның либералдық қозғалысы (Лдк). Олардың кейбіреулері партияға айналуға бейім, бір бөлігі партиялық құрылымдардың негізі болды, ал екіншісі партиялардан ерекшеленді. Жоғарыда аталған қозғалыстардың барлығы дерлік саяси партиялармен қарқынды өзара іс-қимыл жасайды. Сондай-ақ саяси процеске ықпал ететін неғұрлым ірі үш кәсіподақ және кәсіпкерлік бірлестікті атап өту қажет: Қазақстан Кәсіподақтар федерациясының кеңесі (ҚІЖК), Қазақстанның еркін кәсіподақтар конфедерациясы (ҚЖКК) және Қазақстанның өнеркәсіпшілері мен кәсіпкерлері одағы (ҚІЖК). 

Айнұр Нұрсабет