Салеметсіздер ме? Мен қысқаша ғана басымнан өткен жағдайды айтып кетейін... Мен осыдан 2 жыл бұрын өз аңғалдығымнан пәктігімнен айырылып қалдым. Бір жігітпен кездесіп жүрі едім, ол мені алдап кетті. Жыладым, қатты өкіндім,жалғыз жүрдім,ешкіммен араласпадым. Анашыма айта алмадым, қорықтым, ұялдым.
Арада 1-2 ай өткен соң жұмыс істей бастадым, демалмай күндіз-түні жұмысқа кірісіп, ақшамды анама акеп беріп отырдым. Сол кезде ақша маңызды емес еді маған, тек қана ойымды басқа жаққа аударуға тырыстым. Ол қиындықтар да өтті.
Ал қазіргі таңда Аллаға мың да бір шүкір, барлығы жақсы. Жігітім бар. жігітпен танысып, білісіп, бір ай кездесіп жүргеннен кейін бар шындықты ашып айттым. Ащы болса да, қатты тисе де, шындықты айтқаным дұрыс деп шештім, ол жылады. Мен жігіттің мен үшін қиналып жылағанын бірінші рет көрдім. Екеуміз қосылып жылап алдық. Мені кешірді,түсінді. Түсінігі мол кісі, қатты жақсы көремін оны. Ол да мені жақсы көреді қаншама рет далелдеді...
Жүргенімізге 2 жыл болды, барлығы жақсы шүкір. Біз де ұрсыстық, қызғаныш, сенбеушілік болды. Бірақ кінәмді менің бетіме басып айтып көрмеген. Маған өтірік айтып басқа жақа кетіп қалу,қыздармен қыдыру, ондай мінезі жоқ. Жігіттермен бас қосқанда барып тұрады.
Мен тергеп анау-мынау деп миын ашытпаймын. Мен ол кісінің рұқсатынсыз ешқайда бармаймын, ештеңе алмаймын, ештеңе істемеймін. Бізде барлығы жақсы, шүкір бақыттымын. Жақында тұрмыс құрамын...
Қыздар, не істесек те ақылмен істейік. Кейін өкініп қалмас үшін қыздарға аздаған кеңес болсын деп жаздым. Мен жай ғана бақытты екенімді айтқым келген. Өмір деген сынақ, сол сынақтан мойымай өту керек. Бұлттан кейін жарқырап күн де шығады екен...
Оқығандарыңызға рахмет. Бақытты болыңыздар!!!
Аноним