Көгілдір көзді қыз
Балалық шақтан ауылымыз қанша алыстап бара жатса да, он жыл мектеп қабырғасында бірге жүрген сыныптастарды көргенде кәдімгідей қуанып қалады екенсің. Өзара күліп-ойнап, сағыныш болып артта сағымдай болып қалып бара жатқан қайта оралмас жастық шақты ондайда еріксіз ауызға аласың.
Қаздың балапандарындай тізіліп, албырт шақта армансыз ойнап-күліп жүрген достардың бүгінде қандай істің басын шалып жүргеніне алаңдайсың. Іштей болса да олардың жақсы азамат болып шығуына тілек білдіресің.
Міне, сондай сыныптас достарымның төртеуімен жақында кездесіп қалдым. Ерғазы, Дәурен, Біржан, Батырмен емін-еркін қауқылдасып, бір сәтте мәре-сәре болдық та қалдық. Әрине, мұндайда балалық шақтағы қызықты оқиғалар ең алдымен еске түседі ғой. Одан кейін қыз-қырқынға деген құмарлығымыз да айтылмай қалған жоқ. Осылай даурығып отырғанымызда Ерғазының саңқылдаған жағымсыздау дауысы көңілді отырысты бұзып жіберді.
– Жігіттер, келіншектерге деген сезімдеріңді онша айта бермеңдер. Арамызда отырған мына Есен «шпион» газетке жазып, абыройымызды айрандай төгіп жүрмесін. Сосын әйеліміздің алдында қатаң «сынақ емтиханын» тапсыруымызға тура келеді.
– Айтпақшы, мұның сондайы бар екен-ау!
– Бұл ма, бұл ондайды қатырады…
Осылайша сыныптас достарым мені ортаға алып, өздерінің қылжақ сөздерін қарша жаудырып жатты. Тар қыспақтан «ойбай жазбаймын, аулақ жүріңдер» деп әрең құтылдым.
– Бірақ, жақсы бір әңгіме айтыңдаршы, рахаттанып тыңдайық, а, – деп одан әрі әңгіме әуенін басқа жаққа бұрып жібердім. Әйтсе де сол арада ешкім де мен айтайын деп белсеніп шыға қоймады. Әншейінде сөздің майын тамызатын достарым жым болды. Бұл үнсіздікті арамызда көп сөйлемейтін біртоға жігіт Батыр бұзып жіберді.
– Айт десеңдер, мен айтайын, өзімнің бастан өткен оқиғамды, – деп бастады әңгімесін Батыр, басындағы бір жағына қисайып кеткен көнелеу шәпкісін түзетіп қойып.
– Бұдан отыз бес жыл бұрын Алматыдағы мал дәрігерлік институтты бітіріп, жолдамамен Жезқазған облысы, Ұлытау ауданына келдім. Осындағы шағын ауылдағы сиыр фермасына мал дәрігері болып жұмысқа орналастым. Фермадағы тіршілікті өздерің де жақсы білесіңдер. Азаннан кешке дейін ол жерде тыным деген болмайды. Демалыс дегенді мүлде ұмытасың. Ол кезде жап-жас жиырма екідегі бойдақ жігітпін. Ал фермада кілең қыз-келіншектер істейтіні белгілі жағдай. Сұлулықтары бірінен бірі өтетін бикештер мені көрсе болды, сөзбен қағытып, орынсыз тиісіп, мазамды алады. Бәрі бірдей ойнағансып, мені қолға түсірсе болды, жүндей түтіп жібереді. Олар он бес шақты, мен еркек кіндіктіден жалғызбын. Көбінесе, жоламай қашқақтап жүрем. Содан қойшы, әйтеуір жүріп жаттым. Уақыт өте келе сұлулардың қылықтарына да бойым үйрене бастады. Тіпті оларға сүзіле қарап, реті келсе сүйкеніп қалатын да әдет шығардым. Қыз-келіншектердің ішінде әсіресе, ұзын бойлы, ақ сары жүзді, толықтау денелі, жасы отыздардағы Эльмира деген әдемі татар келіншекке көзім көп түсе береді. Бір қызығы, ол менің шын атымды атамай, рең-басыма қарап «Томпақ бала» деп атап кеткен болатын…
Аққұба өңі ерекше алабұртып, аясы үлкен мөлдіреген көгілдір көздерімен жымия бір қарағанда не істерімді білмей қипақтап қалып жүрдім. Сиыр сауып отырғандағы әдемі бейнесі, одан кейінгі салмақты жүріс-тұрысы, адамға күлімсірей қарауы, ұшы сүйірлене біткен қыр мұрыны, оймақтай ғана кішкене томпақ еріні бәрі, бәрі… Мені өзіне бейнебір магнитше тарта түсті. Сонымен, күндіз-түні Эльмира көз алдымнан кетпейтін болды. Екеуіміздің арамызды бақандай сегіз жыл бөліп тұрса да, ол дегенде тынымсыз соғып тұрған жүрегім ешкімді де тыңдаудан қалды. Қанша жұмысым жоқ болса да сөлбірейіп оның қасына қалай барып қалғанымды өзім де сезбей қалатын әдет шығардым. Ондайда ол үндемейді, үнсіз ғана жымиып отыра береді. Ал мен мал дәрігері екенімді біржолата ұмытып, оның сүтке толы шелегін флягқа өзім апарып құйып жүрдім. Көп кешікпей-ақ мен оның қолбаласына айналып шыға келдім. Түнге қарай Эльмираны үйіне дейін шығарып салу құрметіне де қолым жетті. Бірақ құшақтап бетінен сүюге батылым бармайды…
Содан сегізінші наурыз мерекесі де келіп қалды. Мен сары майдай сақтап жүрген ақшама Эльмираға түрлі сәндік бұйымдар, қымбат бағалы иіс су, тарақ пен айна, бір бөтелке шампан мен әдемі гүлді орамал сатып алдым. Мұның бәрін жылтыр қағазға орап, қалың пакетке мұқият салып қойдым да кештің тезірек батуын дегбірсіздене күттім. Сүттің бәрін өткізіп, қас қарайған сәтте байлаулы иттей Эльмира сұлуымның соңынан салпақтап келе жаттым. Қолымда ғашығыма деген қалың пакет жер сызып келеді. Әдеттегідей үйінің жанына дейін шығарып салып тұрып, қалай кері қайтарсың? Эльмираның :
– Үйге жүр, шәй ішіп шық , – дегеніне оңай келісе кеттім. Едені айнадай жарқырап жатқан тап-таза үйге кірсек, Эльмираның 6-7 жасар шамасындағы шашы бұйра ерке қызы кроватта ұйықтап жатыр екен. Күйеуі көрінбейді.
– Ол Уфада тұратын қарындасының үйіне кеткен, – деді Эльмира менің ойымдағыны дөп басып. Шәй ішкен болып отырмыз. Мен Эльмираға деген сыйлығымды қалай тапсырарымды білмей дағдарып отырмын.
– Ұялмай тамақтан алсаңшы, томпақ бала, – деп Эльмира жаңадан қуырылған еті аралас картопты менің алдыма жақындата түседі. Онсыз да өңім қызарып отырған мен Эльмираға көзім түскен сайын оқ тиген жаман жапалақтай қуыстана берем.
Менің ішкі жан-дүниемнің аласұрып жатқанымен шаруасы не? Ғашығым мұрынын анда –санда бір тартып қойып, жаңа туған айдай болып, алдындағы тамағын ерекше бір баппенен жеп отыр. Шынын айтқанда, сұлу келіншек өзін еркін ұстаған сайын менің есім кетіп барады. Оның үстіне жартылай ашылған шараптың қуаты да бойымды балқытып жіберді. Ақыры, нартәуекел дедім де қалың пакетті үстел үстіне шығардым.
– Эльмира апай, Сізді 8-ші наурыз мерекеңізбен шын жүректен құттықтаймын! Сізге әлемдегі бар жақсылықтарды тілеймін! – деп Эльмираның қолын алып, реті келіп тұрғанда мүмкіндікті жібермейін деп оттай алаулап тұрған жүзінен сүйіп-сүйіп алдым.
– Ой, рахмет, томпақ бала, – деп Эльмира да мені өзіне тарта құшақтап, ернімен ернімді жабыстыра өпті.
– Мені еркек атаулы 8-ші наурызбен құттықтамағалы қай заман? Тағы да рахмет саған, айналайын…
Біздің одан кейінгі отырысымыз өз жалғасын тез тауып жүре берді. Менен алған сыйлыққа көңілі толған Эльмира қазанын қайта көтерді. Қуаныш үшін, мереке үшін деп арақтың да, шараптың да ауыздары қайта ашылды. Одан кейін кезек магнитофонға келді. Жанға жайлы жеңіл әуен бөлме ішін тербеп тұрған кезде біз вальс әлеміне ендік. Оңаша бөлме, құшағымда сұлу келіншек… Армансыз ішілген арақ… Эльмира сұлудың бетінен бір сүюге ынтызар болып жүрген мен бейбақ енді оның ақ төсін емірене иіскеп өліп барам. Осы көріністің бәрін қанағат сезіммен қабылдап жатқан Эльмира өзінің маған деген ризашылығын тынымсыз сүйісуімен білдіріп жатты. Қашанғы билей береиік? Түннің бірталай уақыты болып қалды.
– Сен бүгін ешқайда бармайсың. Біздің үйде боласың, – дейді Эльмира. Менің де қайбір кеткім келіп тұр дейсің?
«Жарайды, сіз айтсаңыз бәріне де көнемін ғой», – дедім ыржалақтап. Ұзын сөздің қысқасы, сол күні көптен күткен арманыма жетіп, Эльмира ғашығымның ыстық құшағынан табылдым емес пе?
Міне, сол оқиғадан соң біз Эльмира екеуіміз ашықтан ашық ашыналық жолға түстік. Ал, енді сүйіктімнің қылығы бар ғой, өте қиын. Бойынан бар шуағы шашылар тұста жан ұшыра шыңғырып, ұстаған жерін аямайды. Мұрныңды қысып, байқамасаң құлағыңды да тістеп алады. Болмаса арқаңды қос жұдырығымен ұрып, әбден есіңді шығарады… Мен онымен тоғыз айдай төсектес болдым. Асау келіншектің талай әрекетіне төздім. Мына оң бетімдегі тыртық та Эльмирадан қалған қолтаңба. Маған деген сүйіспеншілігінің артқаны сонша, байғұс өзінің маскүнем күйеуіне де қарамай қойды. Сонымен, күбіні ұзақ пісе берсе – май түседі емес пе? Тоғыз ай сұлу келіншекпен бір болу өз нәтижесін берді. Эльмира менен жүкті болып қалды. Ал енді не істеймін?
Мен өздерің білесіңдер, бір үйдің жалғызымын. Жолымды тағатсыздана күтіп жүрген қарт әке-шешем бар. Олардың татардың қызын, яғни менен жасы үлкен Эльмираны мүлде қабылдамайтыны өзіме аян. Эльмира болса өліп кетсе де менен ажырамайды.
Сонымен, ұзақ ойланудан соң мен бір-ақ шешімге келдім. Оным ешкімге білдірмей – жеті түнде қашып кету. Солай еттім де. Алдымен барлық құжаттарымды жасырын жинап алдым да, бір түнде пойызбен елге суыт жүріп кеттім.
Ауылға аман-есен жеткен соң өз мамандығыма сай жұмысқа орналастым. Әке-шешеме өздері қалаған қызды келін етіп түсіріп бердім. Өмір ағымы осылайша бір қалыпты жүріп жатса да, арада зуылдап біраз жылдар өтсе де мен бәрібір Эльмираны ұмыта алмадым. Тіпті оның еркелеп ұратынын да сағына бастағандаймын. Көз алдымнан ылғи аққұба өңді, көгілдір көзді, бала емізіп отырған (менің балам) әдемі татар келіншектің маған күлімсірей қарағаны кетпей тұрып алады. Міне, менің басымнан осындай бір сағынышты да, аянышты оқиға өткен еді, достарым, – деп Батыр әңгімесін күрсіне аяқтады.
– Ой, маладес, мынауың әжептеуір әңгіме екен ғой, – деп Біржан әлденеге тамсанып-тамсанып қойды.
– Ал, енді Дәурен, сен айт. Шоферсің ғой, сенде де мұндай жағдайлар көп болып тұратын шығар.
– Әрине, талай хикаялар өтті ғой. Айтайын, бірақ келесі жолы, жарай ма? Қазір Ванновкаға барайын деп жатыр ем, – деп Дәурен шынын айтты. Одан әрі сыныптас достар бір сәт үнсіз қалдық.
– Айтпақшы, Есен, сен жаңағы Эльмира екеуіміздің махаббатымызды газетіңе жазып қойма, – деді Батыр әзіл-шынын араластыра маған қарап.
– Жарайды, менен қорықпашы. Жазбасам жазбай-ақ қояйын, – деп мен оны барынша сендіруге тырыстым. Бірақ, ол уәдемде тұра алмай, арада біраз уақыт өткенде осы есіткен әңгімемді әзірге ұмытып қалмай тұрғанда кейіпкерлерімнің аты-жөндерін өзгертіп, қалай жазып тастағанымды өзім де аңғармай қалыппын. Ол үшін, әрине, ең алдымен өзіңнен кешірім сұраймын, Батыр дос…
Орынтай КӨМЕКОВ.
