Қазір біраз адам жақсылықтың өзін дұрыс қабылдай алмай жатады. Соған қарағанда қоғамда кәдімгідей шаршау бар сықылды. Мысалы, мен бірнеше дүркін «Жұмадағы жақсылық» акциясының жаршысы болдым. Бұл акцияны ұйымдастырушы азаматтардың бір-екеуімен бір-екі рет қана кездестім. Өзге таныс-жақындығым жоқ. Олардың кім екені, қаражатты қайдан алып жатқаны, түпкі мақсаты не екенінен хабарсызбын. Мен үшін ең бастысы – бұл азаматтардың халыққа тегін қызмет көрсетіп жатқаны. Сондықтан да «жақсының жақсылығын айт, нұры тасысын» деген ниетпен бұл акция туралы көпшілікті құлақтандыруға тырыстым.
Білуімше, акцияны ұйымдастырушылар нақты бір газель не автобус иесімен келісіп, оның бір күндік табысын төліп, шығынын көтеріп алады. Өз басым, бұл аз сомаға шықпайды деп ойлаймын. Осындай ақшаны өзіне, бала-шағасына емес, қайырымдыққа жұмсап жатқан азаматтарға жай ғана рахмет айтып, лайк басып кете берсек болмай ма? Сол автобустағы (акция ұйымдастырушылары – автобус иесі емес) әлдебір әріп қатесіне қадалу, «акцияның мақсаты не?»/»неге тап осы жұма күні ұйымдастырады?» деп шұқшию керек пе өзі? Осындай комент, жазбаларды оқып, көріп отырған акция ұйымдастырушылары қандай күйге түседі? Бұл жазбалар келесі бір акция жасау туралы құштарлықты артыра ма? «Біз де осындай қайырымдылық іс қылсақ» деп ойланып қалғандарға қанат бітіреді ме?
Заман да басқасы да түзелер, ал мына жақсы нәрсеге қуануға үйрену, тырнақ астынан кір іздеуден арылу бізге оңайға түспейтін шығар.
Нұрлан Сәдір
Фейсбуктегі парақшасынан