Омар Жәлел ағамыздың " Қыз бала - тауар, оны өткізе алмаған ата-ананың кінәсі" деген сөзімен толығымен келісемін. Мысалы бір шебер адам бір затты жасаса, оған бар ықыласын салып, оның әдемілігіне, сапасына жіті мән беріп, бар уақытын сарп етіп жасайды. Көз майын тауысып жасаған дүниесін сатып алуға қызыққан кез келген адамға бере салмайды. Сондықтан да бұл затының құнын білетін, ұқыптап ұстайтын, қажетіне дұрыстап жарататын, нағыз иесіне ғана сатады немесе сыйлайды. Егер әлгі мақтаған заты алған иесінің көңілінен шықпай, шынымен сын көтермейтін болса, шебер ертең сатып алған адамның алдында ұятқа қалудан, елдің жаман сөзіне қалудан ұялады. Дәл сол сияқты қыз өсіріп отырған әрбір ата-ана оны тәрбиелеудің де хас шебері болуы керек. Қыз деген қонақ. Ерте ме, кеш пе өз теңін тауып құтты ұясына қонуға кетеді. Қызының көркем мінезіне, өнері мен біліміне, инабатылығы мен биязылығына, бір сөзбен айтқанда тектілігіне сенімді әке қызын қайдағы бір желөкпе жігітке, немесе жібекті жүн қылатын ененің қолына ұстатып жібере салмасы анық. Қыз тауар деген осы!
Ермек Құрманғалитегі
Фейсбуктегі парақшасынан