Мынау қызық оқиға екен. Анам: «Әкең бір жесір әйелге бала туғызып, ұлды болды, мен біліп жүрдім. Барсаңшы, қалжасын апарып берсеңші десем, тыңдамай қойды. Сосын өзім бір қойды сойғызып, жарты қап ұн, дәу бір табақ май қатырып, атқа тиеп алып бардым. Мен келе жатсам, енесі екеуі есік алдында жүр екен, мені көріп келіні ішке кіріп кетті. Енесі мені аттан түсіріп, үйге шақырды. Үйге кірсем, әлгі әйел теріс қарап жылап отыр екен. Мен барып құшақтап «бауы берік болсын» айттым, атын Сайлау қойыпты. Содан үшеуміз шай іштік. Енесі: «Бәрі қу соғыстың кінәсі ғой, әйтпесе осы мен көретін өмір ме, балам тірі болса осылай болар ма еді», -деп немістерді қарғап-сілеп, біраз уақытқа дейін өксігін баса алмай жоқтау айтты. Біз де жылап, біраз жерге барыстық»,-деп әңгімесін айтып еді.
Р.S: Бір кітапты қарап отырғанмын ғой. Түзеп-күзеп дегендей...