"Әлихан Бөкейханның Бутырка түрмесіндегі соңғы суретін әлеуметтік желілерден көрген сайын қандай да бір себеппен кідіріп, құр сүлдері, азап пен қорлықтан қажыған қан-сөлсіз жүзіне, камераның линзасына тіке қараған өткір, бірақ үмітсіз көздеріне ұзақ қараймын. Бір сәтте аяныш сезімі жанымды баурап, көзімнен жас саулап қоя береді. Француз ойшылы Ролан Барт Camera Lucida мақаласында айтқан Punctum деген осы болса керек: асыл ағамыздың мән-мағынасыз саясат озбырлығы алдындағы дәрменсіздігі жарық пен оптика сиқыры түйіскен сәтте мәңгілікке жазылып қалыпты"-деп жазған еді кезекті бір мақаласында интеллектуал Зәуре Батаева апайымыз. Рас, ер қадірін білетін басқалай мәдениетті елде дәл осы сурет үшін қаншама проза мен поэма циклі жазылған болар еді. Қазақтың аталы сөзі "ат арыса - тулақ, ер арыса - аруақ"-дейді. Біз үшін, қайыра айтайық тек біз үшін ел арысы осындай кепке түсті. АЛ, БІЗ БҰЛ АДАМҒА НЕ ІСТЕЙ АЛДЫҚ? Кешелі бері біраз азаматтар марапатқа ие болып жатыр екен. Құтты болсын. Әрине, сыйлық алған жақсы ғой. Бірақ, ішкі мазмұн сәйкес келе ме, мәселе сонда. Егер шындап келсек "Парасат", "Құрмет", "Елге еңбек сіңірген" ұғымдарының ең үлкен эталоны да осы кісі ғой. Ал біз ше? Біз өкінішке қарай ішкі мазмұнды көп жеңілдетіп алған секілдіміз. Мұны енді әркім өз ар-ұятына төрелетсін...
Төрелік етердей бір "шай қасық" ұяты егерде қалған болса...
Ықылас Ожайұлы
Фейсбуктегі парақшасынан