Атақ. Сыйлық. Орысқа бодан болғалы осы нәрсе халқымызға арылмас дерт болып жабысты. Кейінгі отыз жылда тіпті асқынып кеткен тәрізді. Адамдар сол үшін арын сататын жағдайға жетті. Атақ, сыйлық алу үшін беттің арын белге түйіп, араға адам салып жоғарыға шапқылайтын болды. Тіпті бұл үкіметтің ішкі саясатының бір бөлшегіне айналғандай. Өткен жылы бір ғана тәуелсіздік күні қарсаңында жиырма бес мың адамға марапат үлестіріліпті, ал жыл бойы қанша адамға берілгенін бір құдай білсін. Атақ, сыйлық алу өмірдің мәніне айналғаны соншалық, діттеген марапатын ала алмаған кейбір ағаларымыз зарын жұртқа ашық жариялаудан да ұялмайтын жағдайға жетті. Еңбегің, өнерің, талантың жарып тұрса, атың атаққа айналады ғой, тілеп, сұрап алған атақ қандай абырой әкелмек. Өткен жылы осы желіден бір өлең оқыдым. Ақын бауырымыз астына аты-жөнімен қоса алған атақтарын қоса жазыпты. Әлгінің атақтары өлеңінен де ұзақ екен. Апырай, неге осыншама атаққұмармыз деймін. Әлде бұл жас ұрпақты тәрбиелеудің, ұлттық идеологияны қалыптастырудың бір тәсілі ме екен?!
Нұртай Ерназар
Фейсбуктегі парақшасынан