Құрметтім
Құрметтім,
Рухым Жерге тасталған сәттен,
Өмірім сәтті басталған сәттен,
Өлім сағатын сарылып күткен,
Жүрегімді тыңда...
Жан болып аңқылдап сөйлеген,
Ар болып саңқылдап сөйлеген,
Дәл сендей күйінген, сүйінген,
аңғалдау,
адасқақ
Жүрегіме үңіл,
Жүрегімді парақта.
Сезіммен табысқан шақтарда,
Махаббат танысқан шақтарда...
Шынайы толқыған шақтарда,
Дүние Сәлемі шалқыған шақтарда...
Құдайға құшақ жая жүгіріп,
Жүрегіңді оқы,
Жүрегімді парақта.
Тағдыр мұңайтып...
...өзіңе-өзің жұбанған кезде,
Жападан жалғыз қуанған кезде...
ЖолДостарың жоғалған кезде,
Тоналған кезде көңілің...
Гүлсіз қолыңа қарап,
Үнсіз жалғыздық жылаған кезде,
Құлаған кезде сенімнен...
Жүрегіңмен егілген,
Жүрегімді парақта.
Құрметтім,
Аспан сағыныш әуенін сөз еткен,
Құстар асығып оралған мезетте...
Не
Жусан исіне сіңген бала шағыңды аңсап,
Болашағыңнан шаршап,
Екі дүния арасында сенделген мезетте,
Жүрегіңді ойла,
Жүрегімді парақта.
Гүл мұңайған кезде,
Түн күрсінген кезде,
Жасыл Сөздер жарқ еткенде ғайыптан,
Жұмбақ дерттен айыққан...
Тамшы мөлт еткенде,
Ойын гүл еткен,
Гүлдей дір еткен,
Жаралған аңсардан, тілектен,
Құрметтім, қош келдің Жүрекке!
***
Топырақ,
Мен жасанды мұңнан қорқамын...
Түннен қорқамын дұғасыз.
Соқыр сөздерден...
Қабірге айналған қараңғы-ы-ы көздерден,
кінәлі кірпікті жуған күнәсіз жастан...
тәубесіз бастан қорқамын,
Топырақ!
Алланың "Ойы" жауып тұр аспаннан,
Мейірім жауып мөп-мөлдір.
Иә, рас,
біз - жетімбіз жерге тасталған,
мастанған Жоққа,
не
Рахым Нұрына мас болған,
ұмытшақ нүктеміз - адасқақ...
Топырақ,
Мен, өзімнен қорқамын...
Төзімнен қорқамын кектенген.
көпірік дауысқа көмілген,
өтірік сезімнен,
қорқамын топыра-а-ақ...
Қарашы,
жаңбыр кетіп барады...
қайда кетіп барады?
тағдыр кетіп барады...
қайда кетіп барады?
Әне,
Тамшы мөлт ете түсті...
шолп ете түсті бір өмір.
Топырақ...
Жоғалған Сөз. 17.10.2082 жыл
Қайран Тағдыр сурет салып күрсінген,
Рухымның халін кімнен сұраймын?!
Ой ағады екі дүние демінде,
Антыменен Құдайдың.
Сіз де, Мен де жанарынан жалғанның,
Түнге ұшып барамыз...
Баяғыда бәрін көріп алғанмын,
Қараңыз...
Қараңызшы, жүрегімнің көзіне,
Жүрегімнің көзі – менің Өлеңім.
Қараңызшы көзден аққан сөзіме,
Сөздің жасын жалғыз кешіп келемін.
Өмір деген Түс те емес, Өң де емес,
Сенбесеңіз қойыңыз.
Өлім деген шындығында ол да – Елес,
Өлім деген – Ойымыз.
Өмір деген өткеніңді қайталау,
«сүйіну мен күйіну...»
Сізге бәрін түсіндіріп бере ме?!
Тыйылу мен сыйыну?!
Жеті нүкте
A. Нүктесі.
– "Бармын..." деп ойымды ойға сендіремін...
– ...Дүния-ай, неге сонша мөлдіредің?!
– Жасаурап қос жанарым Жаным ұлып,
Бейуақыт күнбатысқа телміремін...
– "Күнбатысқа күдіксіз қарасаңыз..."
– Батыстан Күн шыққанша адасамыз...
– Уақыт баяулайды, Жын асығып,
Жарассақ жүрекпенен жарасамыз.
– Өзімнен-өзім қорқам сенесіз бе?!
– Тағдырдың салғанына көнесіз де...
– Ол Бізді мойындайды, (кесірді айтам)
Өшікті неге маған, неге Сізге?!
– Расында ол да көркем, мен де көркем,
Құдайға сен бе бөтен, мен бе бөтен?!
– Жал-құйрықсыз жалғаннан, оқтай зулап,
Жарқ етіп, Сіз сияқты мен де кетем.
X. нүктесіне...
B. Нүктесі.
– Жер ауырлап барады...
– Ауырласын.
– Ой да ауыр...
– Иманың ауырмасын.
Жүрегін ауыртпашы адамдардың,
Әр адам – тағдырласың, бауырласың.
– Мен талай айғай салдым "сүйемін" деп,
...алдайды.., содан кейін күйемін кеп...
– Айғай мен ақыл қатар жүре ме екен?
– Білмедім... Сабырымды тірек етем...
– Сені сөзбен сипаған алдамшылар,
Өзінің алданғанын біле ме екен?!
– Біздегі уақыттың өлшемінде,
Зіл басып көтертпейді еңсем мүлде...
– Ой таза да – Жан таза, Өлім сұлу,
Шер толқыр көңіліңнің кемсеңінде!
– Жер ауырлап барады, ұрыспағын...
– Айттым ғой, барлық адам – туыстарың.
– Нені іздеймін білмеймін нені аңсаймын???
– Көздеріңнен сүйейін, дұрыс бәрі...
С. Нүктесі.
– Мына Жолды...
– Еріктен тыс тағдырменен жазғасын,
Нені ойласын тәуекелшіл әз басың.
– Уақыт пен кеңістікке тәуелді
Ой деген не?!
– Менің қоңыр күрсінісім - көз жасым.
– Ақ дұғадан жаралдым,
Бәлкім, мәңгі дұға болып қалармын...
– Құпиясы, кілті мына ғаламның,
Күлкісінде, жүрегінде анаңның...
– Күлкі???
– және Көз жасы ғой...
– Кім үшін?
– Ана деген – жүрек үшін... Нұр үшін.
Оқылады мейірімен анаңның
Жүрек деген – Кітап қой ол дұрысы.
– Ештеңені түсінбедім, құрысын!
– О дүние мен Бұ дүнияның арасы –
Сабырыңның тобасы.
– Мына Жолды...
– F. Нүктесін қарашы...
D. Нүктесі.
– Құдай Қалам сілтегенде жаралдың...
– Уақыт пен кеңістікте жоғалдым.
– Ұмытшақсың...
– Сен есіңе түсірші.
– Сөзге айналған жүректегі жанардын,
мөлдірімін...
– Қайдан келдің, қайда кетіп барасың?!
– Тағдырыммен таба алмадым жарасым.
– Рухыңмен жалғамақшы боласың,
Екі дүние арасын.
– Ғұмырыммен ғарыш жаққа ұмтылдым...
– Бекер бәрі...
– Жан ішінде жұлқындым.
– Таңдау еркің қақ маңдайдан үсіген,
Қоршауында құмарменен құлқынның.
– Дүниені өзгертпекші болғанмын,
– О, ендеше тағы, тағы алдандың.
– Мен - ғарышпын...
– Ия, оған дауым жоқ...
Неге сонша жалғыз қалсаң қорландың?!
– Әуел бастан Аңсар едім – себебі...
– Ой ішінде ойлар сөніп, өледі.
– Парақташы жүрегіңнің кітабын,
Ғайып өзі Сәлем алып келеді.
Е. Нүктесі.
– Күбірлеп өз-өзіне бұлданатын,
Адам емес, есімім - мұң болатын.
– Терезеңнің алдында жылап тұрған,
Сен емессің, сезімтал түн болатын...
– Қалайша, қалай енді жай табамын,
Жалғыз қалсам Ол болды айтар əнім..
– Жек көресің өзіңді, іштей үгіп,
«Сүймеймін» деп неше рет қайталадың?!
– Дəл бұлайша сүйгем жоқ жан баласын,
Күлесің ғой, білемін, таңданасың.
– «Досым» дейсің, сездірмей ештеңені,
Өз сөзіңе өтірік алданасың...
– Тағдыр-ай, кірпіктерде бұлдыраған,
Жан əлемі... Жалғыздық тұнжыраған.
– Бүгін айдың нешесі?
– Жүрек күні,
Мен емес, терезеде түн жылаған...
F. Нүктесі.
– Қасиетті Рухпен қуаттанған,
Ар іздедім сөзінен шуақ тамған.
Не табамын өмірді күлдіргеннен?!
– Не табасың өмірді жылатқаннан?!
Қойшы, өмірді... Дәл қазір жан жылаған,
Жолын іздеп кімдер бар қаңғымаған?!
– Күбір-сыбыр, күңкілдек, айғай-шудан,
жазғы түн-ай, жалыққан, қалжыраған...
– Тым белсенді, тіл тапқыш, ұшып-қонған,
Шаршап жүрген шығарсың пысықтардан?!
– Балаларды аяймын суық сөздің
жалынына меселі үсіп қалған...
– Жол іздеймін бір ғажап...
– Не қыласың?!
– Жалғыздықтан бір күні жарыласың...
– Топыраққа жүрегің оралады,
Жаратқанның алдынан табыласың...
Ораласың...
X. Нүктесі
–...
– Өмірдің босағасын аттағанда,
Жатырқап жылап кірдім жат ғаламға.
Өлімге секунд сайын жақындаймын,
Білмеймін, сор табам ба, бақ табам ба?!
Мәңгілік жарығыма ұмтыламын...
Жалықтым тыңдай-тыңдай құлқын әнін.
Торында қутыңдаған қу тірліктің,
Балықтай жанұшырып бұлқынамын.
Рухым асқақ еді, білгір еді,
Құтқарса сол құтқарар, кім біледі?
Ішімде Құдайды аңсап Жан жылайды
Сыртымда сайтанға еріп Жын күледі.
Ғажабын ғақылымның ұғынғанша,
Япыр-ай, қалды екен ғұмыр қанша?!
Шіркін-ай, жүрегімнің құпиясын,
Сезем бе қос жанарым жұмылғанша?!
Ғайыпқа жетелесе ой торабы,
Көкейім жалғыз Сөзді қайталады.
Тағдырым түнгі аспанға телміргенде,
Неліктен қайран көңіл жай табады?!
Өлімнің босағасын аттағанда,
Білмеймін, сор табам ба, бақ табам ба?!
Білерім, боз жусандай көктеп шығам,
Біздегі жасыл уақыт тоқтағанда...
Құштарлық
Қап-қара сенің көзіңді ішкім келеді,
Қап-қара түнде
қап-қара шашыңа сүңгіп...
Құшқым келеді жаныңның үнін,
уақыт маужырап,
уақыт мүлгіп...
Тек.., тек өмір балқиды қанда,
Қып-қызыл қанда жап-жасыл жүрек.
Сезімнің әні шалқиды сонда,
Иіс тіліннен мөлт етіп тілек...
Сенің қап-қара көзіңді ішкім келеді,
Алақанымда Аспан билетіп.
Тап-таза әлемге түскім келеді,
Жаным...
***
Өмір - өмір... Бәрі көркем... Әдемі...
Жүзеге асқан ойларыңның әлегі...
Шартараптан сөздің исі бұрқырап,
Құбыладан есіп Құдай Сәлемі...
Жазмыш Жолдың елесіне ереді,
О, қайран бас, барлығына көнеді.
Кейде бар ғой, қызық өзі сенсеңіз,
«Жақсылығына» шайтанның,
Біртүрлі...
Жылап алғың келеді...
Ол да көркем, түсінгенге, білгенге,
Өмір деген тотықұстай түрленген,
Жамандығы жақсылық боп соңында,
Күрсінісіңде гүлденген...
Өмір - өмір... Бәрі көркем... Әдемі...
Маңдайыңда мөлдiр тағдыр...
Маңдайыңды мөлдір тағдыр оқысын,
Түн жұтады сөздің тегін хақысын...
Жүрегімнің нұры, көрдім үніңді,
Мейір тұнған жақын түгіл жат үшін...
Таңдайыңнан қанат қаққан самалға
Періштелер оранған.
Мен не деймін, не айтамын бұл түнге,
Үміттері жоғалған...
Жан сертіне қауышу -
Сағынасың қара өлеңнің дауысын.
Өмір деген - бір мөлт еткен көз жасы,
күлгін жастан ақ ғайыпқа ауысу...
Маңдайыңда мөлдір тағдыр, ақын-мұң,
Түк те сезбей теріс қарап жатыр түн...
Қарындасым, не айтамын, не деймін,
Мен де сендей жүрек тыңдап отырмын.
Ауа билеген түн
Құралай Омарға
Құралайжан,
Жан қаламын мұңға малып түн іші,
Қою-қою ой ұрттаймыз кім үшін?!
..."Өмір өтіп бара жатыр" дейді жұрт,
Біз өмірден өтеміз ғой - дұрысы.
Жасыл ауа қос өкпеден тұншығып,
Уақытқа шыққан кезде құлшынып,
Үнсіз ғана сөйлесеміз екеуміз,
Қоңыр-қоңыр күрсініп...
Құралайжан, мен де гүлдей таң қалам,
Кісілерге бірін-бірі алдаған.
Көзбен ішіп, сөзбен сабап тағдырын,
Өз жүрегін өзі білмей қорлаған,
"Өлеңшінің" жанарында күнімен,
Өкініштің жылайтынын біліп ем...
Ұшықтап бер жұлдыздардың исімен,
Ұшықтап бер ақ тамшының үнімен...
ӘЛДИ
Мына Түн талыққан Үміттің дауысы секілді,
Кеңістік еркесі Ол – торсық бет кекілді.
Ол бізді бір жаққа шақырған сыңайлы,
Естісем дауысын еске алып Құдайды,
Жүрегім жылқыдай жылайды!
Мына Түн – о, мүмкін бағыты жоғалған Жолдарым.
(Жолдарда жанымды жұбаттым, алдадым...)
Өлімді сағынған, аңсаған –
қартайған Арманның
шаршаған елесі емес пе,
мына Түн??!
Ұйықтамай отырмын неге осы??!
Мына Түн –
мәңгілік әуенге билейтін Сөздердің мекені –
Анты бар төзімдей, сезімдей некелі.
Жарықты сүйеді,
Жарықта өледі...
Жарықтан келеді,
Жарыққа кетеді...
Әлди, әлди,
әлди, әлди, Қара Түн...
ЖӘННАТ ГҮЛІ
Жанымның уілі,
Рухымның ғашығы –
Сен едің.
Сен едің аспанның үнінде оқылған жырым.
Мен Сенің сүйкімді, сүйкімді мұңыңды
сезімнің көзімен көремін...
Гүлім...
Жаратқан Ие,
Біздегі шаттықтың шүкірі – осы күн,
Аңқитын жаннәттай ойлары жасырын,
Рахым нұрына шалқитын жасырын...
Мәңгілік Көктемнің лебінде
Көгінде көңілдің ән болып естілген,
Мәні де сәні де осы ғой Өмірдің.
Гүлім,
Мендегі арманның демінде
Сендегі іңкәрлік жапырақ секілді дірілдеп,
Аңсарым Періште секілді,
Періште секілді...
Тылсыммен сүйісіп ұша-а-ады тілектен тілекке...
Гүлім,
әуелгі жоғалған Уақыт,
дыбыстар ішінде құпия сыбырлап...
Жалған мен Ақиқат вальсын билейді жүректе...
Оһо!
Былт-былт үзіліп жұлдыздың есінен,
Ақ Өлең дүр-р-р етіп қонады ақ Айдың төсіне,
Еркетай, олар да «бұзық»,
Түн іші ұйқымды бұзып,
Еркелеп сөйлейді Көктемнің тілінде,
Қызық...
Мен сені сағындым...
Сағындым, сағындым Гүлім.
Жылама,
О, неге сағындым білмеймін, сұрама.
Гүлім, мендегі сағыныш –
Ауаның әдемі, әдемі әуені.
Былдыр-былдыр...
Әдемі.., әдемі.., әдемі...
БЕЙУАҚЫТ
Батыста күрсініп күрең Күн,
Бақшада торықты торы күз.
Аспаным, о, неге түнердің???
Жай ғана елеспіз бәріміз.
Айтылмай қалды ма жан сырың?!
Мұнарлы, мұңлы мекенім.
Мен бүгін қоңыр көз тамшымын,
Иә, ертең буланып кетемін.
Аялда, аяулым, өтінем...
Жаныңды жаныммен сезініп,
Ойыңды ойыммен көрейін.
Болмаса, бүлкілдеп көмейім,
Тізерлеп отырып түнімен,
Дұға оқып берейін...
Сөйлеші, жаңбырдың тілімен.
Сен жаққа қарайлап жүреді,
Құдайға сыйынып жүрегім.
Кәусарға зарыққан үнемі,
Түз мінез, таулардың ұлы едім...
...Күллі әлем және сен. Күрең Күн.
Бақшада торыққан торы күз...
Уақытқа жұтылған жұлдыздай,
Қайда ағып барамыз бәріміз???
КЕЙ
Мейірім күзеткен жүрекпен
Қайырым іздеген ізеттен –
Мен де бір адасқақ Жан едім, ағайын,
Жоғалған Ой едім, ағайын...
Ой, Алла-ай, неліктен ызғарлы сөздерің?!
Жылылық сезбедім...
Сұлулық көрмедім...
О-о-оо, бүгін бір көрсе, көрмесін көздерім!
Түү! Неге көмескі шығады үндерің???
...Білмедім...
Далада күңіреніп аруақтар арманы...
Қалаға қып-қызыл құмарлық орнады...
Ағайын, ал, енді той жаса!
Ол да бір мақтаныш.
Мақтаныш – егестің сұңқылы ойдағы...
Ал, сөйле...
Езуден ессіз сөз сорғалап,
Есіңде есінеп қайдағы...
Күндер-ай, күндер-ай... дерексіз –
өтірік мақтаулар керексіз.
Сіз неге үндемей қалдыңыз...
...Ағасы?!
Демек сіз... Шамасы...
:) Жә, болды, кешірім беріңіз,
Ешкімге айтпаймын сеніңіз.
СОЛАЙ...
Астана. Есілдің сол жағы.
Жаңа алаң – әдемі жас қала.
Ондағы жүректің арманы
айналған ақшаға.
Иманның иісі бұрқырап жан-жағы,
Тек қана мешіттер киелі арманнан.
Ондағы ойлардың салмағы,
Аллаға арналған.
Астана. Есілдің оң жағы. Ескі алаң.
Ескілік естіні ақылға бастаған.
Ескі алаң – жерасты жолында жылаған саксафон
үміті зарығып ауырған ақшадан.
Күн үшін жалданған әз басы,
маңдайың мәз болар уақытқа созылған.
Кәдімгі ақшаңыз – момынның көз жасы,
төрт бұрыш қағазға жазылған.
Екіге бөлінген болмыстай сезілген,
Бұл қала елесі секілді түсімнің.
Мен саған таңырқап ойымның көзімен,
Тамсандым. Жиіркендім. Түсіндім...
ГИПЕРБОРЕЯЛЫҚТАРДЫҢ САҒЫНЫШЫ
Күн батыстан шыққанша...
..............................................
Күн шығыстың Назары Өлім сазын ойнайды.
Өлім сазы – топырақ гүл биінде жайнайды.
Шөп батасын оқыған көктем сайын талығып,
Мен, Біреуді сағынам көзімде жас зарығып.
Көктем, Көктем – Сағыныш, сағынышымның ынтығы,
Мұң кеулеген Жанымның жамалар ма жыртығы?!
Өмірімнің мазмұны – Оның сұлу жанары,
Мәңгіліктің қадамы – менің халал амалым.
Жұлдыздардай жылаймын, естігенде Есімін,
Бұлдыр-бұлдыр сөзімді жұбатады Кешірім.
Тағдырымен ойнаған, Мен – адасқақ Сөз едім,
Әр Сәуленің демінен мейірімін сеземін.
Жел күбірін тыңдадым, әр Дыбыста үні бар,
Әр Дыбысқа шын сенсем, күллі өкініш жылынар.
Көктем, Көктем, иманды, аппақ дұғам сен едің,
Сағындым ғой, сағындым, қашан жүзін көремін?!
Аспан намаз оқыған Жер бетінен іздедім,
Ой мұжыған мүміннің келбетінен іздедім.
Жүрегімнен іздедім, ізін көрдім үміттің,
Ізін көрдім үміттің, өзімді-өзім ұмыттым.
Бұл ұмытшақ сананың бурыл-бурыл жолдары,
Мені тағы жоғалтты, Мені тағы алдады.
Көктем, Көктем – Сағыныш, сағынышымның мұңдағы,
Ой байлаған Жанымның шешіле ме жұмбағы?!
Таң тәспиғын тартады, ақшам сипап сақалын,
Ал, мен Оны күтемін – Өмір сөйлеп жатамын.
Солай, әнім – Көктемім, Өлім сазы – тым мұңлы,
Қарашы, әне-е-е-е, Шығыстан кешегідей Күн күлді...
..............................................................................
Күн батыстан шыққанша...
Жұбату
Өмір деген – өлу ғана, өлу ғана шындығы...
P.S.
Аспан даусын естимін мен көздеріңнің ішінен,
Жаным, жаным, жыламашы, түсінгенмін, түсінем.
Қуаныштың әр нұрында мұң бар десем сене ме ел?!
Күрсіністің әр сәтінде шаттық гүлге бөленер.
Діл үйіріп, тіл ұшынан ой желітіп, есіліп,
Саған және өзіме-өзім наз әуенін көшіріп,
Жаратқанға көктемдегі жапырақтай жалынып.
Өн бойымда қан жылайды, өкінішімнен Зар ығып.
О-о-о, түн іші дұға оқысам тағдырыма бұйырған,
Су ыңырсып, түн жөтеліп, жел шыңғырған миымда.
Бей уақытта шын сөйлемей өзін-өзі алдаған,
Менің құсам,
Жұлдыз екеш жұлдыз құрлы болмаған.
Өксігіне айналдым да сол құсаны таныдым,
Жыламашы, жыламашы, жыламашы жарығым.
Көзіңдегі қоңыр мұңды тек мен ғана көрейін,
Жыламашы Ар сертімен Өлең жазып берейін.
Үзілгенді үнсіз өзім Жан демімен жалғайын,
Жыламашы, жыламашы, ақ сөйлесін маңдайың.
Шын махаббат, шын махаббат Құдай үшін қайдасың?!
Сезім бізді тағы алдасын, ақыл тағы ойлансын.
Шын махаббат,
мөлт-мөлт етіп мөлдір жас боп келе ме?!
Кірпігіңде бір періште жылап отыр о, неге?!
Көзқарас
Теңдессіз – Тәңіріні ұмытып,
Аяулы Адамын алдаған.
Заманның қап-қара күсінде
Бұйығып жүрегі,
Құбылып түр-өңі,
Күңіреніп..,
Арманы айналып
аранға,
Санасы сорлаған
өсекшіл ерін мен төсекшіл нәпсіден,
Жасанды айқай мен күлкілі «зар-мұңнан»
Қып-қызыл марапат мүңкіген дәптерден,
Жиіркеніп,
Тап-таза кәусарға зарыққан маңдаймен,
Уақыттың өтінде қалтырап жүргенде...
Мен Сіздің аппақ жүрегіңізді көрдім де,
Көзіне мөп-мөлдір шық тұнған,
Сөзімнің самалы қызғалдақ өсіріп,
Өзімді өзіме ұқтырған.
... Мендегі бозбала көзқарас өзгерді.
Өзгермес дүние таяғын таянған қария секілді,
ойының үстінде қалғыған.
(Е, мейлі, қалғысын,
оятып алғанша ең ұлы Соңғы Күн).
Өзгердім,
өзгердім қуанып,
жанардан жұлдыз –– мұң сорғалап,
буырыл адырдан мың қоян тапқандай,
қалқайып,
сәбидей шалқайып шалықтап,
Мәз болып,
отырдым қиялдың ішінде.
Міне, енді,
Жанымды ауыртқан сап-сары сөздердің
сұлбасын миымнан өшірдім.
Мен Сіздің аппақ жүрегіңізді көрдім де,
Еліктеп (өзімше)
Аңқаудың еңбегі жұтылған өңеш һәм
тың тыңдап күбірлі іңірден үңілген
зиянды құлақтың кесірін;
содан соң...
Көңілімнің көгіне қара бұлт үйірген
күлімсі пиғылдың иісін сіңірген
өтірік күлкінің кешірмес кінәсін кешірдім.
О, Сіздің аппақ жүрегіңіз,
тағдырдың тәп-тәтті сәттерін өрнектеп,
Аңқылдап сөйлеген сәттері кетпейді есімнен.
Себебі,
Аспанда балқыған ақ Айдай нұрланып,
Көңілімнің төрінде көсілген.
Мен
...Ол қайтыс болды. Бірақ, өлген жоқ.
Р.S.
Құран самалы Құбыладан есіп тұр...
Оны тек
соқырлар көріп,
мылқаулар оқып,
кереңдер ғана естіген,
шығып алып өсегінен бес күннің.
Есін алмай ешкімнің.
Ақиқаты – Ол, Ол емес – адасқақ.
Ол – Жан мен Тәннің сүйісінен жалығып,
Сөзге айналған махаббаты Біреудің???
Сол Біреуге ғашық еді өлердей,
ұмытты.
Ұмытты ма, жоқ, әлде уақыттан тыс жерде,
Өз хаятын өзгеше бір кітаптан
өзі оқып,
өкінішінде уатылып отыр ма?!
........................................................
Гүл көзінен домалаған тамшыдан;
Көктемдегі жас қайыңның
жапырағындағы күлкіден;
Маусымдағы көк шөптің былдыр-былдыр үнінен;
Күрең күзде билеген жапырақтың әнінен;
Өксігінен мұхиттың;
Уілінен ғарыштың,
Өткен шағы мен келер шағы қосылып,
Жылайды да күледі,
Күледі де жылайды.
Көз жасында – бұ дүнияның
қуаныштары күлімдеп,
Күлкісінде – о дүнияның
қорқыныштары дірілдеп тұрғандай...
Қызық өзі.
Не жетпейді?
Кімді іздейді?
Қайтеді?
Сосын тағы сағынады Біреуді?
Мүмкін Оның сағынышы өтірік..,
өтірік..,
өтірік...
Ол кейде ойларынан қашып шығып,
бурыл қабақ таң туғанда шығыстан,
Жер бүйірін Күн сүйгенде елжіреп,
не
Жел ысқырса қызыл кештің өтінде,
не
Қап-қара Түн күрсінгенде солқ етіп,
Сыйынады тағы Соған,
Бәлкім, Оның құлшылығы жаттанды?!
Бісмилла...
Өмір мәнін түсініп,
Ұмытқанын түсірсе егер есіне,
Содан соң, Ол,
Өлімді
Өлең қылып үнсіз ғана оқыса,
Періштелер аспан жақтан түсіп кеп,
Сүйер еді ернінен..,
Әтте-е-ең!!!
ҚЫС
Бұл қаланың аспанында қасиетті сөздер билеп жүреді. Олар қыста Хақтың аппақ-аппақ үлпілдек құпия таңбалы сәби қарымен бірге билеп жүреді. Олардың тағдыры бір. Қасиетті сөздер – қасиетті ойлардың буы. Аппақ қар – күзде қайтыс болған гүлдердің буланған көз жасы…
Шіркін, деймін тамсанып, таңдайыма нұр тұнып,
Ой ұшады демімнен, Сөз ұшады құлпырып…
Бабалардың дұғасы қарға айналып,
ғажабы,
Көкшетауға жауып тұр Жаратқанның Назары.
...Аппақ-аппақ қарменен ойын қуып мәз бала,
Хақ Назарын сезініп, түсінгендер аз ғана…
Аспандағы ақиқат бұл қаланы жылытқан,
Ал жердегі адамдар өзін-өзі ұмытқан.
Сезінбейді, білмейді, естімейді құлақтар,
Тек жүректе жылайды аянышты сұрақтар.
Шошаңдайды иектер қасиеттен тоналған,
Жаралы Рух ақсаңдап қадамында жоғалған.
Жүйелі сөз – киелі, өз иесін табады,
Жараланған Рухты аспан емдеп алады.
...Сәлемінен гүл аңқып түн кірпігін ашқанда,
Қасиетті, дұғалы Сөз билейді аспанда...
КӨКТЕМ
Көктем, көктем қош келдің шұғылалы дауалы,
Енді бізге әуеден мөлдір кие жауады.
Жердің балқып сүйегі нәресте гүл туады,
Сәби гүлді Күн көзі шуағымен жуады.
Көктем, көктем қош келдің, иман толқып деміңнен,
Жаратқаның мейірі жанарыңнан төгілген.
Сені жаным сағынды, гүл бүр жарған сезіммен,
Сені жаным сағынды жусан аңқып сөзімнен.
Көктем көктем – жыл басы тағдырыма бұйырған,
Жан анамның құшағы самалыңда жымиған.
Өмірімнің мазмұнын жапырағыңмен жазыпсың,
Жан әкемнің жұмбақтау жүрегіндей нәзіксің.
Сүйіктімнің бір тамшы жасындағы аңсарсың,
Саған күлі періште уілдесін, тамсансын.
Мен жұмақта оқитын құпиялы Өлеңсің,
Жұпарыңа Жасыл Нұр, өркениет бөленсін.
Су қуанып, шөп күлсін, ауа билеп әніңе,
Тау елжіреп, шөл балқып, аспан сөйлеп сәніңе.
Көктем, көктем – бақытым, шаттық шалқыр үніме,
Өлсем шіркін арман жоқ еліктеумен гүліңе.
Көктем, көктем құлпырған тылсымыңа құштармын,
Сендегі ырыс оқылар дұғасында құстардың.
Мен дәл сендей сыйынсам Жаратқанға жалынып,
Пайғамбар боп кетермін аппақ нұрға малынып...
НЕКЕ
Аллам өзі артық көріп, анамыздан біздерді,
Махаббатпен жаратты.
Жүрекпенен сүйгізіп, жанарменен сөйлетіп,
Жанның жалғыз күбіріне сыйғызып,
Жарық дүниенің сәулесіне бөледі.
Ақылымыз сезімге, сезіміміз ақылға
айналғанда,
маңдайдағы жазумен
Қара түннің қойнауынан қалықтап,
Таң маңдайын көрсеткенде шығыстан
Тағдырымыз бір дыбыста түйісті.
Біз уілдедік сәбидей,
Біз балқыдық,
Біз басқаша күй кештік.
Жүрегімен жымиып,
Біздің жаққа сапар шекті жас үміт...
Күтудеміз асығып,
Күтудеміз.
Тәубә, тәубә,
Күллі әлем ән салып,
Періштелер тамсанып,
Аруақтар қол соғып,
Қанымызда қуаныш күлді мөп-мөлдір.
Аспан астында,
Жер үстінде құбылған,
Әр сәуледен нәр алған жапырақтың демімен,
Сан дыбыстың ішінде санадан тыс ой кешіп,
Қара тәннің қауызында билеген,
Жасыл Жанның аппақ-аппақ арманын –
Ақсақалдың тілек аққан тілімен,
Ақжаулықтың мейірім тұнған үнімен,
Өрнектеп,
Күлдіреуішін күн көмкерген киелі,
Шаңыраққа уық қадап баталы,
Алла жаққа көтердік!!!
ҒАШЫҚТЫҚ
Ринаға
Сен – өмірімнің өзегісің.
Жанарында жан толқыған
Саған деген сағынышым
дауысымның дірілінде,
Сеземісің?!
Төзімімнің әр қадамы күрсініспен саналған
Мезетте,
Елесіңе құр алданып есіме алсам өткенді,
Қаперімде қабағыңның нұры ойнап,
Кәусар күлкің көңілімді гүлдетіп,
Құлағымнан кетпеді!
Шүкір, деймін,
шүкір, деймін, көкірегіме күй тұнып,
...Сосын, анау аспан жаққа шаттығымды шашқылап,
Әуенімен Құранның әлдилетіп жүректі
жарасым бер, Жаратқан, деп жыладым,
Жалғандағы жарығым!
Маңдайдағы тағдырымыз – Жаратқаның жазуы ─
Жазмышта жұп жүректің жаннан тәтті мұңы бар.
Мен – Сен деген махаббаттың жырымын.
Сұлуым!
Сенің Жаның... Сенің Жаның...
Сенің Жаның аққу ма екен?!
Аққу – болмыс сыңарыңмын,
Ақ қанатын аймалаған дұғалы түн.
Дұғалы түн бұтағында бүрлегенде арманым,
Үмітімнің лүпілімен жапырақ – жаным тыныстап,
Саған ғазал арнадым!
ЖАР
Жүрегіңде сезім бүршік жарғанда...
Арманыңнан аппақ-аппақ ой ұшып,
танымайтын,
білмейтін,
Мені күттің жолдардан...
Сен – Үміт едің ерінінде шөл өлген,
Мен – Назар едім сұлулықты аңсаған,
жо-жоқ, Аңсар едім құшағында Ай күлген.
Міне, осылай екі бөлек әлемде
сағынышымызды жүдеттік.
...Уыз тамған омырауында уақыттың,
Мені Саған таңдау еркім жетелеп,
Сені Маған таңдау еркің ерітіп,
Тағдырымыз гүлдеді.
Гүл-гүл тағдыр,
Көркем сөздер...
Менің күллі ғұмырым,
Әлдиіңнің әуеніне айналды.
Әлдиіңнің әуені – арманымның патшасы!
Тфә, тфә, тілім таста майырылсын!
Жарығым...
Менің мұхит мұңымнан
көңілімнің көз моншағын ауладың.
Ашуымды ақылыңа құштырдың...
Мен...
Сосын тағы...
Көздерінен мың өтірік бықсытып,
Сөздерімен сүйіскендер
жылатқанда жанымды
тек Сен ғана сабырыңмен аялап,
тек Сен ғана жүрегіңмен жұбаттың.
...Білесің бе?!
Сенің қанағатты қабағыңда,
Менің жұлдызды тәубелерім бар,
Ниетіңде ырыс-құтым бар баталы.
О-о-о, ендеше,
осы Өлеңді қаперіңе арнадым...
Ал, тыңдашы...
шаңыраққа қарашы...
Біздің ғұмыр – Періштенің күбірі...
Угай
Угай, угай, әй-угай....
.....................................
Көш айрылып салтынан,
Жер айрылып халқынан,
Түнге сіңіп кеткен соң көп тағдырлар жамырап,
Ермен исі аңқыған күрең сайда аңырап,
Ыңылдайды балбал тас арқар – мұңы маңырап...
Угай, угай, әй-угай....
.....................................
«Угай әні» көшеді – көшу оған жазғасын,
Бала мұңын сол сайда... (зар жұбатқан әз басын)
Сыйынады Құдайға – тасқа тамған көз жасы.
Ал, балбал тас – Тамырым, Топырағымның Киесі,
Қозғалмады, көшпеді, көкірегінде күй есіп,
Ол себебі, ай маңдай Сағыныштың Иесі.
Угай, угай, әй-угай....
.....................................
Ер түріктің мекені Қасиетінің түсі аппақ,
Туған Жерім қалды артта балбалдарын құшақтап.
Күн астында күңіреніп, күрсінеді Дала, Аспан,
Көздерімнен сор ағып, қаңсып, талып өзегім,
Туған Жердің тау-тасын тек түсімде кеземін.
Угай, угай, әй-угай....
.....................................
Қара шалдың суретін қолына алып кешқұрым,
Кемсеңдейді қарт апам тежеп ішкі өксігін.
Менің жаным жылайды зарлығына тағдырдың,
Әжімдерін қуалап кермек, шерлі мөлдір мұң,
Апам ылғи айтады Балбалдардың ерлігін...
Угай, угай, әй-угай....
.....................................
Ойғыр таудың ойында қалды ма екен ойыны?!
Баян таудың сайында қалды ма екен қайыңы?!
Қобда өзеннің бойында жастық шағы қалды ма?!
Әлде, мендей түсінде
Қара шалдың бейітіне қайғы кешіп барды ма?!
Угай, угай, әй-угай....
.....................................
Көш айрылып салтынан,
Жер айрылып халқынан,
Түнге сіңіп кеткен соң көп тағдырлар жамырап,
Ермен исі аңқыған күрең сайда аңырап,
Ыңылдайды балбал тас арқар – мұңы маңырап...
Жоғалу
Бісмилла..,
Бісмилла..,
шынында...
Үйлеспестен ешқандай бір ұғымға,
Ең алғашқы топырақтай иленген,
Және сазды сырнайдай,
Ең алғашқы жапырақтай билеген,
Есімде сол уәденің уілі...
Иә.., иә.., мына жалған – Бес Күнге,
Жағынбай-ақ, жалынбай-ақ ешкімге.
Мен Сол жақтан өзімді іздеп келгенмін,
...Біреулерге ілестім де,
Жетегінде желік қуған арманның,
Жоғалдым «Мен», саудагердей сандалдым...
...Қаңғырдым,
Тарам-тарам жолдарында тағдырдың,
жан-дүниемнен жараланған жас парлап,
сай сүйегім сырқырап,
езуімнен жынмен қоса у ағып,
әлем-жәлем көшелерде мәңгірдім.
Күрсінісі ызғарлы және өте ырымшыл –
Өкінішке Обалымды тоңдырдым.
Талай рет үсіткенмін ақыл қонған шекені!
Ұят өлген өлкенің ең сүйікті мекені –
Өмір дейтін мәдениетті құлдықтан,
Бейберекет бір бейтарап сырды ұққам.
Миллиард-миллиард дүние қуған балшық ми,
Түк таппайды құрлықтан!
Түсін, күнім,
Менің сәби ойларымды жұбатқан,
Үні мұңлы, тылсымды бір музыка бар қанымда.
Білесің бе?!
Кеше тағы жыладым.
Жалғыздықты жаутаңдатып жанымда.
Түсін, күнім,
Үміттімін, іздегенім табылар,
Сосын, жаным ауыр ойдан арылар...
.............................................................
...Жанарымда жалғаннан тыс арман бар,
Маңдайымда машақаттың табы бар...
...............................................................
Кешір, кешір, енді оларға ермеймін,
Ниетімді жұтып қойды сенбеймін...
Бісмилла..,
Бісмилла..,
сенбеймін.
Алақаныма дем салып періштелерге үрлеймін....
Сау болыңдар,
...Қайда кетіп барамын?!
...Білмеймін.