Сәлеметсіздер ме құрметті оқырмандар!
Мені жақында алып қашты, жасым 19-да, мен күйеуімді қатты жақсы көрем, ол да мені өте жақсы көреді, сыйлайды. . Атам да өте керемет адам, бірақ енем ұнамайды. Мен өзім еркемін, үйде ештеңе істемегем, маған қатты-қатты айтады, екі сөйлейді, өзінің қызы да мен сияқты болған, бірақ тұрмыста. Сол екеуі мені ұнатпайды,
Күйеуім мен атам мені қорғайды, бірақ олар жоқта жаман, тамағың дұрыс емес, ыдыс жумайсың деп тисе береді. Мен үйде бәрін жасаймын, сол кісі ренжімесін деп күйуіме: "мама маған жақсы болсын деп ұрсады, ештеңе демеңіз" деп. екеуінің ұрсысып қалғанын қаламаймын. Бірақ менің көңілім қатты қалды. Қорқамын, мені мүлде жақтырмайды, маған сен екі жүздісің, анау-мынау деп көңілімді қалдырады, өзім пәк болып босаға аттадым.
Күйеум бірдеңе әкеп берсе, маған енем жаман қарайды. Өз анамдай жақсы көргім келсе де үнемі қабағы қатулы, мені көрсе уф дей береді. Бірақ басқаларға мақтайды екен. Түсініп болмадым, бұрынан танитын кісі, бұрын күшті еді, өзгерді.мен бақытсызбын, күнде жылаймын, күйеум неге мұнаясың десе, үйімді сағындым дей салам. Мен күйеуімнің үй ішімен ұрысқанын қаламаймын менің кесірімнен_Үйде ешкім болмағанда жылап алам.
Аноним