Байырғы қазақ басына қандайда бір іс түссе, қайғы-қасіретін бес уақыт намазында Алласына жалбарынып, ән-жырымен, күйімен көмкеріп келмеске айдап жібереді екен. Қазіргі қазақ қайғы-қасірет тұрмақ, титтей бір қиындыққа душар болса, онысына "күйік" деп айдартағып, "күйікті кетіру үшін, ұмыту үшін" деп шарап ішеді екен. Сонда, байырғы қазақ рухани бай ма, әлде қазіргі қазақ рухани кедей ме? Біз неге бұндай күйге тап болдық? Бұның сыры неде?
Ерлан Рысқали
Facebook-тегі парақшасынан