Анекдот дегенді естігенмен есімде қалуы екіталай. Өмірімде Болат аға (Атабаев) жазған тілегіңді орындаймын деген орыстың алтын балығына ештеңеге жарымай жүрген тақыр кедей қазақтың: &ldquoНеге қазақша сөйлемейсің?&rdquo - деп шешеден алып боқтайтыны жайлы анекдот есімде қалыпты. Содан кейінгісі мынау:
Бір қазақтың мылтығы бар екен. Бірақ оғы жоқ. Ал татар екі көршісінде мылтық жоқ, бірақ оқ бар. Бірінің жоғын бірі толықтырып үшеуі аңға шығады. Кешке дейін жүргенде үшеуінің бар олжасы екі жабайы қаз болыпты. Екі қазды үшеуі бөлісе алмай таласады.
- Менің мылтығым болмаса қайдағы қаз сендерге? - дейді қазақ.
- Екеуміздің берген оғымыз болмаса, мылтығыңнан не пайда?- деп шығады екі көрші.
Ақыры қазылық айтсын деп ауылының үлкеніне жүгінбек болады. Онысы құдай атқанда татар шатыс кісі боп шығып екі қазды екі татарға бергізеді.
-Мылтығың бар ғой, бастысы, - депті қазаққа...
Ешқандай ұлтараздық кемсіту жоқ, бықсымай отырыңдар, кеше естігенім ғой жай...))
Қазіргі біздің күй тура сол анекдоттардағы қазақтардың жағдайындай. Жарымай отырып келсін-келмесін жалған намысқа бой алдырамыз, онымен қоймай қолымызда оқсыз мылтық тұр...
Айгүл Болатханқызы
Фейсбуктегі парақшасынан