Жан тапсырар алдында бір бай адам өзінің ұлына өсиет етеді:
- Ұлым, сенен өтінерім, мен өлгеннен кейін маған шұлығымды кигіз!
- Неге, әке?!
- Бұл өтінішім болғасын, оны орында!
Осыдан соң, әкесі имамға бір хат тапсырады да: «Мен өмірден қайтқан күні осыны ұлыма берерсің»,- дейді.
Ол күн де келіп, әкесін кебінге орайын деп жатқан сәтте, баласы әкесінің өтінішін есіне алып, оған шұлық кигізбекші болады. Бірақ, оған имам қарсы болады, себебі, бұлай істеу мүмкін еместігін айтып түсіндіреді. Сонда да, ұлы әкесінің соңғы өтінішін қатты орындағысы келіп, қасарыса түседі. Сол сәтте имам балаға әкесі қалдырып кеткен хатты ұсынады. Ол хатты ашып оқыса, онда: «Ей, ұлым, байқаған болсаң, бұл дүниеде жиған-терген мол байлығым бола тұра, мен өзіммен бірге тіпті, мына бір шұлықты да әкете алмаймын! Алладан қорық! Әкеңнен саған ешбір көмек болмайтын күн келеді, сол үшін, қазірден бастап ізгі амалдарыңмен арғы өміріңе азық жина!»,-деп жазылған екен.
_________________________
Умирая, богатый отец завещал сыну:
- Сын мой, когда я умру, одень на меня носки!
- Зачем отец?
- Сделай то, о чем я прошу тебя!
После этого он отдал письмо имаму, с просьбой отдать его сыну, после его смерти...
И вот когда тот день настал, перед тем как завернуть отца в кафан, сын собрался одеть носки на отца, чтобы выполнить его предсмертную просьбу, но имам запретил это, объяснив, что это недопустимо! Но сын продолжал упорствовать, и имам отдал ему письмо. В нем было написано: "О, сын, при всем моем богатстве, которое я имел при жизни, я не могу унести с собой даже носки! Побойся Аллаха! Готовь припасы благими делами, на тот день, когда отец ничем не поможет сыну..."
____________________
Орыс тілінен аударған Azan.kz