Марқұм әкемнің бір қызық мінезі бар еді. Таң қараңғысынан тұрып алып, намазын оқып болғасын, айқайлап, жұрттың бәрі оятатын. Күн шыққанда өлген адам ғана төсекте жатады дейтін. Талай жақтырмай күңкілдедік қой. Әсіресе қонақ келгенде ыңғайсыз еді. Бірақ өз дегенімен ғана жүретін әкем мейманның көңіліне қарап жатпайтын. Таң атты ма, бәрі тұру керек, болады...
Кеше Бекарыстан Мырзабай ағамнан қызық әңгіме естідім. Академик Ақжан Машанов Алматыда 1979 жылы оқыған бір лекциясында ислам діні туралы әңгімелеп, таңғы намаздың пайдасы туралы айтыпты. Бисмиллаһи рахмани рахим деп әңгіме бастағанда біраз ғалымдар бір-біріне қарап, залдың ішінде сыбыр-күбір көбейді дейді. Бірақ ғалым оған мән бермей, әңгімесін жалғай беріпті. Бекзат адам ғой, қазіргілердей қорқытып-үркітпей, таңғы намаздың пайдасын ғылыми түрде дәлелдепті.
— Таң ата тұрып, қасыңыздағы адамға қараңыз, — депті ғалым, — ол қайта-қайта жұтынып жатады. Оның себебі тіршілік оянды, оның жүрегінің соғуы артты. Ауыз қуысындағы микробтар да «оянып», белсенді жұмысқа кірісті. Оның ұйықтап жатып, жұтына беретіні содан. Демек әлгі микробтарды ол ішіне жұтады. Оның ауыруға, өлуге деген «мүмкіндігі» ұлғаяды. Ал таң намазына тұрған адам дәрет алғанда, әлі белсенді қимылға түсе қоймаған ауыз қуысындағы микробтар шайылып кетеді...
...Ақылға қонымды, ә? Қазақтың күнмен таласып ұйықтама дейтіні де сол ғой...
Бауыржан Бабажанұлының фб парақшасынан