ЖЕР ИЕСІ
Алған затыма ақша төлемек боп, сатушы қызға ұмсына беріп едім, бір жас қазақ жігіт, асығыс па, екпінін баса алмай, кассаға төніңкіреп келгені.
- Кезек күтіңіз. Бірінші мына ағай келді ғой, - деді сатушы қыз мені нұсқап.
- Өте ғой, інім. Сен бірінші төлей ғой, - деп жол бердім.
- Кешіріңіз, аға... - деп жас жігіт абдырап, ыңғайсызданып қалды.
- Жо-жоқ, сен төле, - дедім жорта төменшіктей сөйлеп. - Сен қазақсың. Бұл сенің мемлекетің. Жердің иесісің. Жердің иесі құдай болу керек.
- Сіз кімсіз сонда? - деді сатушы қыз аң-таң болып.
- Мен қытаймын, - дедім. - Шина. Шина.
- Қойыңыз, қазақша жақсы сөйлеп тұрсыз ғой.
- Бізде, Қытайда тек қытайша сөйлейді. Қазақстанда да солай шығар деп жатпай-тұрмай қазақша үйрендім, - деп, өтірікті соғып жібердім. Бар өнерімді салып қытайша акцентпен сөйлеп жатырмын. Өтірігімді сездірмеу үшін әлгі жігітке «төлей бер» дегендей ишара қылдым. - Бізде, Қытайда өзге ұлттар емін-еркін жүре алмайды. Емін-еркін жүрсе бізде оны өлтіріп тастайды. Аямайды.
Осылай деп жас жігітке көз қиығымды тастап, мүләйімси қарадым. Жаңа ғана абдырап тұрған ол енді ақшасын бір-бірлеп санап, асықпай төледі, затын асықпай пакетіне салды, сосын төменшіктеп тұрған мен сияқты келімсек «қытайға» пысқырып та қарамай дүкеннен шығып жүре берді. Аяғын алшаң-алшаң басады. Жер иесі екенін сезініп бара жатқан сияқты. Енді осынысынан айнамаса екен деп мен қалдым.
Нұрлыбек Саматұлы
Фейсбуктегі парақшасынан