Сабыр АДАЙ: Қасқырдың соры – намыста!

ҚАЙРАН, АБАЙ-АЙ...
Көп тыңдап ем жас он беске келгесін,
Сенің зарлы жүрегіңнің пернесін.
Кеудем толған
Аза гүлі арманның,
Сол бақытқа сорлы халқым кендесін.
Абай атам
Арпалысқан мекенде,
Тағдырыма тағып өттім мен де сын.
Жөргегінде
Жөнделмеген бейбастық,
Қанат қағып қалай биік өрлесін.
Құрып біткен бәдауидің зарлы үнін,
Запыранға қосып ішіп қалғыдым.
Қимас түннің
Көзіндегі бір тамшы,
Тілсіз айтып сорғалайды барлығын,
Сұғанақшыл
Саусағыма таңылған,
Сен не дейсің?.. Ей, Дара Жер!.. Жалғызым.
Әсіреңкі
Әулекі бой, ой құрғақ,
Тамырымды өз дауылым қойды ырғап.
Қоламтаға
Қойлы ауылда бұт қақтап,
Жол ортада бай баласы той қылмақ.
Қарасына
Қалың елді шақырып,
Қайран Абыз жетімдерді тойдырмақ.
Абыз өліп
Арқалары кеңіген,
Кіл алаяқ кердеңдейді бой бұлғап.
Қазанынан
Қаспақ жеген қайғының,
Әпер дейді аспандағы айды ұлым.
Қызым баяу
Жұбатады інісін.
«Сәл шыда» — деп — Папам алсын айлығын»
Менен өтіп
Жеткен енді қызыма,
Таусылмайтын үміт менің байлығым.
Жалп-жалп еткен етегімен еліптес
Ессіз жұртты бай ұрады керіп төс.
Жең ұшынан
Қан ұрттаған сатқындық,
Болсайшы бір бой тасалап желікпес.
Өксіп жылап
Өртенеді сүт кенжем,
Бар қызықтан туған жандай келіп кеш.
Шуағында
Бір кірбің бар күннің де,
Жетпейді оны енді айтуға тіл мүлде.
Абайды оқы
Сәуле құйсын санаңа,
Есігіңді еппен ғана ілдір де.
Жақсылардың
Моласы да қорған ғой,
Жамандарға көз жасыңды білдірме...
Абай! Абай!
Ортаң ойлы, сана бай.
Сені естісе есінен көк,
Танады ай.
Саған қойды-ау
Немересі Мансаптың
Не айтсам да жалғыз рет қарамай.
Құртқа өкпелеп
Анасының жаулығың,
Жауша жыртып тастап кеткен баладай.
Ит көздері
Иесіне аларған,
Мен өзімнен-өзім қорқам қаралай.
Туған елді
Тұғыр қылып мәңгілік,
Бізге сеніп өліп кеткен Бабам-ай.
Қайран, Абай-ай...
Сұрқиясыз,
Сұмпайысыз, зұлымсыз,
Жазылар ма екенбісің жырымсыз?..
Талауына
Етек түрген заманның,
Менің Ару — Республикам бұрымсыз...
Абай кетті
Адамзатқа ортақ боп,
Азғантай ел сен болмашы ғұмырсыз.

ШЕРҚАЛА ШЕРУІ
Көмілген
Көрсетеді ер жарағын,
Үңіліп бүйірінен Шерқаланың.
Түрікпеннің
Сүрінерсің қауғасына,—
Қолыңды ал, қанеки, бер қарағым».
Қызғалдақ
Қызыл қала қыз-қыз қылық,
Басады табаныңа тұз қыдырып.
Қалқыған
Қаптай соққан самалаға,
Мысалы:
Қара бауыр біз бұлдырық.
Әр неден
Әзірбай жүр сыр аңдатып,
Ән салды
Сағын ағам ұрандатып.
Көзімнің
Кіреукесін күлкі шалды,
Жүруші ем
Қабағыма мұнар қатып.
Болмайды
Біріккен соң тақыл жүріс,
Болғанда қалқан — төзім, ақыл — қылыш.
Бет сыйпап
Өлгендер мен өлтіргенге,
Жасадық Шерқалада мақұл бір іс..
Жыр жазу
Жастайымнан сертім еді,
Еңсесін
Ел мұңайса ер тіреді.
Ерліктің
Уызына қанып ескен,
Шетпенің қандай жақсы еркін елі.

СЕН ҚАЗАҚСЫҢ ...
Жүрегіңе ұяласын жолбарыс
Жолбарысша тал бойыңда бар намыс!
Әрбір қазақ сенің туыс егізің,
Түркі, Тұран сенің асыл негізің.
Сен өйткені, қазақсың ғой бауырым!
Ержүрек ел езді көрсе жерінер,
Бабаң – батыр, анаң – ақыл тегін ер,
Сен өйткені қазақсың ғой бауырым!
Елің үшін еш дұшпанға табынба,
Сатқындық жоқ сенің ата қаныңда
Жарты малта жанға қуат, түн қатқын,
Ер алашқа атамекен қымбат тым.
«Отан – ана, Отан – ана» – деп өсірді арысым,
Ал арысы қорғайды ел намысын.
Қасарысса қанына қан басқаның,
Құшақ ашса, достық мәңгі дастаның,
Сен өйткені қазақсың ғой бауырым!
Ойың – мұхит, көңілің – көл, ісің- құт,
Кем емессің ешкімнен де, күшің нық.
СЕН ҚАЗАҚСЫҢ, СЕН ҚАЗАҚСЫҢ, ҚАЗАҚСЫҢ
САБЫРЛЫСЫҢ, САНАЛЫСЫҢ, АЗАТСЫҢ,
Күндеушінің көздерінен қан ақсын!
Сен қазақсың, сен өйткені қазақсың ғой бауырым!

КӨЗДЕР
Кім қалайша көреді екен өздерін,
Құмарлықтан мен де шыдап төзбедім.
Аржағынан
Азу шықты ақсиған,
Суретімнің сүртіп едім көздерін.
Қандай қырсық
Мынау іске бастаған,
Бір көргенге сияқты едім жақсы адам.
Ортам ойшыл
Жандар еді мейірімді,
Көзіме кім азу тісін тастаған?
Барлығы да айлаларын асырып, ...
Ар-иманға жатқандары бас ұрып.
Жайылады
Гүл-құшақтар көшеде,
Көздеріне азу тісін жасырып.
Өз буыма
Өзім есте піскенім,
Өзгелерге білмедім не істедім?..
Айтпадыңдар
Неге маған ертерек,
Көздерімнің қан-қан болған тістерін?!

* * *
Асау күн
Азуына ұртын жанып,
Адуын уақыт кетті күлкімді алып.
Жарады жан қауызын балғаменен,
Жоғалтқан жақсылықтың кілтін халық.
Қажетсіз құрметің мен жақсылығың,
Шықпаса шыр еткеннен қасқыр үнің.
Түйте мұрт,
Селдір сақал, сұпы ғасыр,
Ағытқан өңешінің тас тығынын.
Бет беріп
Бір де оған, бір де бізге,
Суаяқ
Сұпы ғасыр іргемізде.
Тірілей
Құран шығып сыртыңыздан,
Жаяды жайнамазын мүрдеңізге.
Теңеген ойын қызға, бойын ұлға,
Тағдырың сұпы-күннің қойынында.
Салып ап аққа қара, жатқа жара,
Кетпесін көздің жасы мойыныңда.
Ермісің ел сүйсініп ту ұсынған,
Езбісің бал жасырып у ұсынған?—
Қан иісі
Қастандықтың шықпасын де,
Бақиға барған күні уысыңнан.
Көзінен
Адалдықтың шық тамады.
Шық жалап
Шығайбай-күн сұқтанады,
«Құдіретті күлкісін» Дантелердің,
Тыңдайтын кез келеді мықтап әлі.

АРУАНАЛАР
Бұлт ішінен сығалайды жасып таң,
Күн жүзінен күміс сәуле тасытқан.
Түн жөнелді!
Құс жолымен шаңдатып,
Саулы інгендей ботасына асыққан.
Керік ауыз,
Айғыр шоңы, дүр айбат,
Міз бақпайды дәл осылай тұр айлап.
Жүре сүртіп
Көздерінің шырымын,
Ауыл тұрды ұйқысынан «құдайлап».
Шырай берген ауыл еді төрт түлік,
Көктем ерте шығушы еді көк күліп.
Қыр дірілдеп
Жүзіп бара жататын,
Ақ сақалын ақ сағымға өптіріп.
Қызыл лағыл Қылаңытқан нарларым,
Дүниенің үнсіз түйіп бар мәнін.
Қаз мойынын
Созып-созып қарайтын,
Жабығынан ала дөңнің аржағын.
Қоңыр желі қоңыр өлең қас ақын,
Талмау жүйке іш күйігін басатын.
Иір мойын
Жез құмандай аруана,
Селдір кірпік сеңгір таудан асатын.
Қырмызы қыр
Құс ішінде тауысым,
Жаз да өтер келіп Мизам, Қауысым.
Қабағыңның
Қар жамылған мұздарын,
Ерітер ме?.. Менің бота дауысым.
Малдан тапқан халық едік азығын,
Нарлар білмей кетіп жатыр жазығын.
Қан-қан болған
Қасапхана көрсетті!
Аң-таң болған аруаналар қазығың.

ЖАРАТҚАН
Отпын де құдай
Сен мейлі,
Өзен бол әлде сарқырап.
Өзің боп жанған
Кеудемде,
Мәңгілік өшпес бар шырақ.
Ай болып
Асқақ күлімде,
Күнім бол күміс жарқырап.
Санамда
Сансыз байланған.
Сөгілмес тіні сәулеңнің.
Құпия сенің бейнеңді
Құныға сүйген әуреңмін.
Сағымға жалғап үмітін,
Сарғайып өткен дәуренмін.
Бабаның жолын
Бастау ғып
Талпынған нұрлы арманмын.
Өртеніп
Қайта бүр жарған.
Өзегі берік талданмын.
Тірліктің мәнін таба алмай,
Жоқ іздеп өткен жалғанмын.

* * *
Жас дәурен, жанға дәру елесің көп,
Отыздың алаулайды белесінде от.
Арман ба?..
Арман бастап асып жатыр,
Дерт жеңген ақындардың денесін жеп.
Жіберсем көп арманды шарықтатып,
Қарайтын халың бар ма жарыққа тік?
Арман бар...
Арман барда ақын да бар,
Армансыз екенбіз деп тарықпа түк.
Мен үшін
Қайың да арман, қарағай да,
Сау жүрсем
Салу арман бұлағайға.
Кескілеп
Қанаты мен Қан тамырын,
Қиялшыл кептер-жүрек шығады айға.
Селт етпес
Сері сезім бекер үнге.
Мен үшін
Бөрі де арман, бөкенің де,
Ай сүйіп,
Күн құшамын көресің бе,
Зер шапан, зеңгір аспан етегінде?!
Мен үшін,
Қайғы да арман, қуаныш та,
ұшқым келіп тұрады бір алысқа.
Қылыш болам
Қылпыған қолыңдағы,
Ақ білегін батырлар сыбанысса.
Танытуда
Бір арман құдай қылық,
Табынуда
Бір арман жылай жүріп.
Мен үзіліп
Кетсем деп армандаймын,
Сәл нәрсеге сәбише құлай күліп.
Жусан болам иісі бұрқыраған,
Шеңгел болам
Жә, мейлі, бір түп арам.
Туған жерге
Кіндігін байлап қойып,
Біздің жүрек — бозторғай шырқыраған.
Жалғыз қалып
Жұп құрсам, жылау да арман.
Тік тұрсам,
Құздан төмен құлау да арман.
Мен үшін
Көп арманның көзіндегі
Ілінген жалғыз тамшы мынау жалған. 

ҮШ МҰЗҒАЛДАҚ
Көк малта, көк езулі желдің үні,
Сендірмек несіменен ендігіні?..
Қайырсыз туған жаннан төрелік жоқ,
Желтоқсан - көрт үлектің келді күні.
Жын шашып жылдағысын қайталады,
Қыс қатты - қылауынан байқалады.
Есесін жауға алдырған көрт үлектің,
Қай адам шын бағасын айта алады?
Желтоқсан - ақбас боран алжыған ба,
Тірелді ізі сорға, алды жарға.
Барады қайран жылдар көкпар болып,
Тұяғын бір серіппей қанжығаңда.
(Араша түсетұғын арлы бар ма?!)
Қар жауды, есік алды - ақ қалашық,
Қалжа жеп, қалашыққа жат бал ашып...
Көктеп тұр қар астынан үш мұзғалдақ,
Екінің бірін беріп, бақ таласып...

ҚАРАКӨЗ-ЖЫР
Өлең қосып басымызды – жырладық,
Атасы бір, анасы бір, бір халық!
Бір түп ағаш секілденген жапанда,
Жалғыз-жалғыз жан кешеміз ырғалып.
Тамырым бір, тағдырым бір – ұлығым,
Жүрегіңнен естіліп-ақ тұр үнің.
Күміс жалын күнмен тарап, ай тұяқ,
Өлең болып келді саған құлының.
Маңдайымнан сыйпа менің, аймала,
Өз ұлың ғой – өз тілекшің қайда да.
Сені жырлау – менің жалғыз арманым,
Тұсау салма, шідерлеме, байлама!
Өз құлының сендік арды даулайды,
Сары самал, жел боп есіп саулайды.
Сен жатсың ба, өрісімді өгейлеп,
Қаракөз-жыр қазағымнан аумайды!

ҰМЫТТЫ ҰЛТЫ
Жамандар жолдан жалтарсын,
Азамат ерге артар сын.
Шыдамай айтқан шындықтан
Шыдатпас қайғы тартарсың.
Сананы уайым билейді,
Қолыңа шындық тимейді.
Жағасы жайлау өтірік,
Өлсең де мойын имейді.
Ақиқат іздеп өлгендер,
Жүрегін турап бөлгендер.
От ішінен бақ іздеп,
Өздерін-өзі көмгендер.
Құлпытас дұға сұрады,
Моласы мүлгіп жылады.
Ақынның аппақ есімі
Қапа-қара таста тұр, əні.
Қалжырап қасқа талыпты,
Құлапты құшып табытты.
«Елім» – деп шауып жүретін,
Ертерек кетіп қалыпты.
Шаршатты дала, жол жүгі,
Аядым аңғал сорлыны.
«Ұлтым» деп өлген бейбақты
Ұмытты ұлты сол күні.
(Білмейді бірақ Ол мұны!)

ЕЛ АУҒАНДА...
Заманға салсаң, зар – асау.
(Қаңтарға салсаң, қар –асау.)
Қобылап мыстан жасаған,
Барсың ба, Балқан, Қаратау!
Асаулы көңіл тұсаулы,
Төбемнен төстеп құс ауды.
Сəскелік тұста сəнді едім,
Мəн кетіп, міне, түс ауды.
Ақшамның жүзі қызыл-ды,
Іріді сүттей бұзылды.
Тұрмыстың қамы езгілеп,
Мойынға тұмар тұз ілді.
Балқан да Балқан, Балқан-ай,
Күн кештік кеше əрқалай.
Қаратау көсік шайнады,
Қара жау қылыш сайлап-ай.
Найзамен жығып орданы,
Жау жаланып торлады.
Ман-Атасын тербеткен
Маңғыстауды қорлады.
Кебенек киген өлең бұл,
Бастасам екен неден жыр?..
Қаратау басы – қара бұлт,
Бауырын шықтап не деп жүр?!
Қаратау – қардың тұтқыны,
Ұланы болсаң, ұқ мұны!
Қан сиіп көзден тұрмасын,
Жасқа айналып шық түбі.
Ай сəулесін тыныс қып,
Ел ауып бір кез жылыстық.
Көзіңнен, заман, жас сауар,
Еліңнен кетсе тыныштық...

ҚАСҚЫРДЫҢ СОРЫ
Бөксесін заман күйлетпек,
Көк бөріні-ай сүйреп кеп...
Атасыз анау көп итке,
Талатып ерді үйретпек.
Талап та жатыр таңсыққа,
Əлдебір төбет, қаншық па?
Байлапты есіл бөріні,
Аунатты иттер шалшыққа.
Шаттанды, шулап үрісті,
Иесі иттің күлісті.
Көкбөрі – жалғыз, итің – көп,
«Көптің ісі –дұрыс-ты!»
Жабыла талап арланды,
Қыңсылап иттер зарланды.
Өлтірді бөрі бір итті,
Өлгенше бəрі таң қалды.
Байлауда бөрі алқынды,
Қуаты иттің сарқылды.
Əділет болса майданда,
Көрер ем сенің артыңды!
Жалғыз да бөрі жан берді,
Жабылған иттер қан көрді.
Көкбөрі тектес ерлерім,
Иттерден қорлық сан көрді.
Көңілге мұнар орнап жүр,
Көзімді бұлт боп торлап жүр.
Киесін өзі қолымен,
Талатып итке қорлап жүр.
Біріксін ерлер – алысса,
Жаманмен жалғыз табыспа!
Иттердің бағы – арсыздық,
Қасқырдың соры – намыста!

АСПАНҒА САУҒАН ҒҰМЫР СҮТ
Жон арқасын қарашы, айырар айғақ тобаңнан,
Түйе де шекпен оранған.
Түймелі басқа не келмес, өткенді сұра түбектен,
Өзеуреп соққан бораннан.
Қаралы мойын қасқалдақ, аруана бауыр ыңырсып,
Айналған заман – бір ұршық.
Ай жүзінде жүз ноқат, күн жүзінде қылау бар,
Аспанға сауған ғұмыр сүт.
Боз қурай сайда безілдеп, тіл кезеп жатыр жел үрлеп,
Көрген жоқ бақыт тегін кеп.
Қолыңда барға қанағат, тістеулі кеткен бармақты,
Болдың ба өзі кебіндеп?..
Маңғыстау, саған не дейін, қаныңмын тамған тамырдан,
Сөз алдым сəре-сарымнан.
Келемін жортып бұл жолы кер бестіге қамшы сап,
Жем-Сағыз бенен Нарыннан...

ТЫҒЫЛАРДА ТАУ ТҮСЕДІ ЕСІНЕ
Сөз обалын жүрек білмес – құлақсыз,
Ер обалын елі білмес – құлықсыз.
Шыңды құшар қар жамылған жылап құз,
Тау жағдайын біз сұрамас – бұзықпыз.
Тығыларда тау түседі есіне,
Шөлдегенде бұлақ қайда деп сұрар.
Пендеміз ғой, жасырамыз несіне,
Құзды қажап, шыңды шырғап жеп тынар.
Құс болсаң да Алла қабыл еткен күн,
Талап бітсе, қанат бітсе – самғайсың.
Төбе көрсең төбесіне тепкенсің,
Сен өзің де тау боп кете алмайсың.
Көңіл асса көлеңкесін жау көрер,
Аз ақылын шыртылдатып түкірмек.
Түлен түртіп төрт жағынан дау берер,
Бір қанағат қылмай кетер «Шүкір!..» – деп.
Тау қорқады – бізді көрсе қашқақтап,
Дау қорқады – бізді көрсе дірілдеп.
Пенде кетіп бара жатыр асқақтап,
Ниетінің екі көзі іріңдеп...

МЕНІҢ ЕЛІМ – МЕНДІК ОЙДЫҢ АСЫЛЫ
Не жазбағы бар дейсің бе мұның да.
Тонды пішсең, сырттан пішпе ғұмырда.
Дүниеге ат ойнатқан ел едік,
Бұл қазақтың кім жоқ дейсің ұлында.
Əр жусанның өз түбінде сыры бар,
Əр дəуірдің өз күнінде жыры бар.
Əр халықтың хақысы бар Ер тумақ,
Əрбір таудың өз биігі, шыңы бар.
Мендік елді мен танимын бастысы!..
Əрбір қазақ – бір Алланың ақ құсы.
Əр халықтың кеудесінде намыс бар,
Ешкім келмес табан асты жатқысы.
Менің Елім – Мендік ойдың асылы!
Бұла сезім буырқанды, тасыды.
Апанында мен бір жатқан көкбөрі,
Əлдекімнің деп жүрмеңдер жасығы!

СЕН ҚОШТАСТЫҢ БА?
Сен қоштастың ба?
Сен қоштастың ба? –
Ойнаған өлкеңменен.
Арманның ақ кемесін ақ сəуле желкендеген.
Сұрама ертең менен, еркем, менен,
Барамын көре де алмай жерімді көрсем деген.
Сен қоштастың ба? Сен қоштастың ба? –
Ақ бесік – ауылыңмен.
Бұрымың бұлғақтаған – періште дəуіріңмен.
Əуремін дауылыммен, күн санап сауығым кем,
Қоштасқын ауылыңмен, бір туған бауырыңмен.
Сен қоштастың ба? Сен қоштастың ба? –
Гүл-бақша, орманыңмен,
Орның бар жан едің ғой – бір тал гүл болғаныңмен.
Көл жылап жасаурайды, көрмесін ол да білген,
Көргенін олжа білген.
Өксіме, жүр, қалқатай, жүрек жоқ өртенбеген,
...Өртенбеген! Өзге күн – ертең деген.
Өткен күн – бір тамшы жас мөлтеңдеген. ...
Басқа күн – ертең деген!

КІРПІГІ ОНЫҢ БОЗ ҚЫРАУ
Көңілді көрген кімің бар, жағасы жайлау көл сынды,
Кетірді менің көркімді.
Көмейі құрғап ес танып,
Ер мұңайып, ел сынды.
Азаптың бəрі көзінде, қазақтың бəрі шөл сынды.
Базарлы көлде сайран жоқ,
Барады өмір майдан боп,
Босаға тимей ұлына, дұшпанның орны төр сынды.
Шырыл да торғай, шыр қақты,
Бір тамшы қанда жыр жатты,
Торғай да тағдыр ел едік, өлтірді, ойбай, өлтірді!..
Көңілді көрген кімің бар, боз бота сынды боз бұлау,
Кірпігі оның боз қырау.
Бодан да болған заманға,
Сөзімді бекер создым-ау.
Бүр жарып едім сəл ғана, жап-жасыл күйде тоздым-ау.
Орманың ойсыз қалғыған,
Қандай ем енді бар бұған.
Күресін болған күздегі, жапырақ сынды сөз мынау.
Қалғиды сана есінеп,
Нар қомында көшіп ек,
Ұлтының жайын көрмеген, ұйқыдан іскен көз мынау.
Оятар мені қайсың бар, көзімді ашып үйреткін,
Бұйдасын жаттың сүйреттім.
Қалғыған күйде жатсын деп,
Ұйқыны маған үйреттің.
Елімді қалай сүймекпін!?
Күлкілі мендік тірлікке, қарайды көктен күйреп күн.
Таң атты бірақ тұрмадым,
Тұр десе басты ырғадым,
Ай қадап кетті басыма найзасыменен түйреп түн.
Оятар мені қайсың бар, көзімді ашып үйреткін!?..
Атажұрт анау ақ бесік, қарайсың жолға не тілеп,
Ауыл тұр анау жетімек.
Жел үрлеп көрді санамды,
Аранның мынау шеті деп.
Айдамай түсіп аранға, құлауға біз де бекіп ек.
Даланың өңі күл сынды,
Көзіне жас кеп іркілді.
Етегі елпең қалаға, ауылды тастап кетіп ек.
Жусаны қырдың жоғалған,
Жоқ жерден жауға тоналған,
Төс етін жатыр құзғындар бір қарап сосын екі жеп.

АЛТАЙ ТАУЫНА БАРҒАНДА
Алтайдың тауы ақ бесік,
Бұл күнде жүрген жат көшіп.
Ту ілген жерге қунап көп,
Ту биесі тулақ боп,
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Алтайым – аппақ жөргегім,
Əріден салған өрнегім,
Шаршыңа шығып өрледім,
Шатыр да тігіп төрледім,
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Түп атасы тұлпардың,
Дүбірлі күнге іңкəрмін.
Қайғы боп бастан бұлтардың,
Қайырып үнсіз ұлтардым.
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Алтайдың тауы аршалы,
Арбайды сұлу баршаны.
Жанымның ару аңсары,
Жау құшып сені тамсады,
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Қар жамылған ала шың,
Алаштың білдің шамасын.
Көзіңнің сүртіп қарасын,
Көңілге бұлау саласың,
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Жəудіреген ақ марал,
Ақ маралдан жоқ халал.
Халалды сүйсең ақтап ал,
Қапыда салды жат қамал.
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Дегені болмас пенденің,
Айналса көктің шеңберін.
Кербез де керік кермелім,
Сен шүбəсіз, мен де мін.
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Көкпенен шалғай таластың,
Көп сорлаған алашпын.
Қаншама жаумен жанастым,
Қаншама жолдан адастым,
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын.
Қош аман бол, ақ шыңым,
Жоғалтып білдік бақ құнын.
Терең бір ойдың тап түбін,
Тебіреніп жат күнім!..
Қонысым саған зарықпын,
Қазақ та деген халықпын!